Kaal - Bald

Het is gebeurd. Ik ben nagenoeg kaal. De tondeuse is op standje 2 gezet en met de hele familie erbij is mijn haar gemillimeterd bij de plaatselijke kapper. Voor de 17-jarige kapster moet het een bijzondere kapbeurt zijn geweest. Allereerst de schrik toen ik haar vertelde waarom ik gemillimeterd wilde worden; daarna het feit dat er 6 toeschouwers waren en als laatste mijn blik toen het zover was. Ik had geen keus meer; tijdens het douchen merkte ik dat ik een bosje haar in mijn handen had toen ik door mijn haar ging. Mijn baardgroei was al dagen aan het afnemen. Ik hoef me niet meer elke dag te scheren, da’s tenminste een groot voordeel. Na een rondje midget golfen met de kids ben ik naar de Domburgse kapper gegaan.

Het resultaat mag er zijn, begrijp ik van Suzanne; van haar mag het nog korter. Marie, onze helper die tijdelijk over gekomen is, vindt me lijken op een moviestar! Fleur vindt het niks, ik moet of mijn oude haar hebben of helemaal kaal zijn. Eline en Oene vinden het heerlijk om over mijn bol te aaien.

We hebben sinds het begin van mijn ziekte heel veel kaartjes, cadeautjes, sms-en en e-mails ontvangen van een veelzijdigheid aan mensen; onder wie familie, vrienden, collega’s, kennissen, oude, minder en zelfs onbekenden. Allemaal zijn ze even hartverwarmend. We putten er heel veel energie uit. Het is leuk om te zien dat mensen die we in geen jaren meer gesproken hebben (soms zelfs 20 jaar) de moeite nemen om ons een hart onder de riem te steken. De keerzijde is dat ik me maar al te goed besef hoe onattent ik in het verleden ben geweest, terwijl het zo weinig moeite kost om iemand een kort berichtje te sturen. Zelfs het 40 jarige huwelijks jubileum van ouders ben ik vergeten. Ze moesten het doen met bos bloemen en een kaartje met de tekst “na 40 jaar maakt 3 dagen te laat ook niet veel uit”. Maar ook bij ziektes van familie, vrienden en andere bekenden was ik niet erg attent. Ik beloof plechtig dat ik dit zal verbeteren.

We genieten alweer een ruime week van zon, zee, strand en af en toe en bui. Een vakantie in eigenland is zo gek nog niet. Ik sport dagelijks (3 kilometer rennen of 9 holes golfen – de chemo heeft mijn spel goed gedaan – over 9 holes 5 boven de baan gespeeld met 5 paren).  Elke avond kijken we naar de Olympische spelen, iets wat niet had gekund als we in Singapore waren geweest. Een van de voordelen om in Nederland terug te zijn. Dit doet me denken aan Singapore en ons leven daar. Bijna iedereen is terug van vakantie. Wij waren anders afgelopen woensdag teruggekeerd. Typisch een drukke tijd, met veel afspraken om elkaar weer te zien en bij te praten over de vakantie in Nederland en plannen te maken voor het volgende uitje. Komende zondag opendag op de Hollandse School – een jaarlijks terugkomend ritueel waarbij je iedereen weer ziet. Best wel raar om daar niet bij te zijn. We proberen er niet te veel aan te denken maar missen onze vrienden en het onbezorgde leven wel.

We hebben echt een vakantie gevoel. Ik besef me nu pas dat er verschillende keren uren voorbij zijn gegaan zonder dat ik aan die K ziekte dacht. Lekker garnalen vissen, beachballen of zandkastelen bouwen – ik doe veel meer met de kids dan ik deed hiervoor (maar nog minder in huis of in de keuken – sorry Suus….).

Zaterdag even langs de broer van Suzanne, zondag nog een paar vrienden uit Singapore zien, maandag langs de notaris en dinsdag mijn tweede kuur. Het klinkt raar maar ik kijk er naar uit. De eerste viel mee. Eigenlijk heb ik me maar 2 dagen echt slecht gevoeld (maar goed genoeg om toch nog van alles te kunnen doen), 4 dagen matig en een paar dagen wat extra prikkelbaar; maar overall lang zo slecht nog niet. Zeker de tweede week na mijn chemo voelde me ik erg sterk. Mijn broertje met zijn aanstaande vrouw en moeder van zijn kinderen waren er ook bij.

Ik probeer niet te veel te denken of de chemo werkt; probeer niet aan mijn hals te voelen of de knobbels slinken. Soms heb ik het idee dat het heel goed aanslaat, dan weer ben ik moe en heb ik last van mijn hals. Ik kan me dan niet inhouden om aan mijn knobbels in mijn hals te voelen; ik maak mezelf gek dat mijn klieren nog steeds opgezet zijn, dat ze me een hogere dosering chemo moeten geven. Het is soms moeilijk deze gedachtespiraal onder controle te krijgen. Maar ik heb geen keuze; het moet! Ik moet en wil gewoon geloven dat het gaat werken. Dinsdag weer aan de slag – ik kijk er naar uit. Het gaat gewoon werken.

De kids gaan vanaf dinsdag een weekje logeren bij de ouders van Suus. Woensdag de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis – dat laat ik aan Suzanne over. Een beetje verven de dagen erna. Volgende week maandag komen de verhuizers en wordt ons huis ingericht. Woensdag slapen we eindelijk in ons eigen stekkie. Een nieuw begin, vanaf dan zullen we zoeken naar balans, rust en wellicht een beetje vooruit durven kijken. De school van kids begint pas 3 september. Dat geeft ons en hen nog even tijd om ons/zich thuis te voelen in het Bussumse.

Nu nog even genieten van ons vijven, de rest van de familie en de Olympische spelen. Vandaag is Eline jarig. Alweer midget golfen, pannenkoeken eten en leuke dingen doen. Een dag dat zij het middelpunt is! Het is alweer zes jaar geleden dat ze geboren werd in het OVL in Amsterdam; tegenover ons op de gang in het OVL kregen goeie vrienden van ons een tweeling diezelfde dag. De afgelopen 3,5 jaar woonde die familie bij ons in de straat in Singapore. Wat is de wereld toch klein en wat was dat gezellig. Dit is een van de eerste verjaardagen die we niet met zijn allen vieren. Jammer.

Maandagavond carbo-loading, de (mentale) spieren opwarmen en dinsdag weer de ring in met mijn broertje en een goeie vriend in de hoek als coaches. Ik ben klaar voor de tweede ronde. Bring it on!

Stay Strong. I will beat the statistics!

Berend

It has happened. I'm almost bald. The trimmer was put on almost the lowest level and while my entire family watched I got a US Marine Corps haircut in a local hairdresser. For the 17-year-old hairdresser it must have been a special haircut. First the shock when I told her why I wanted to be trimmed, then the fact that 6 spectators were watching and finally the look in my eyes when she started. I had no choice; while showering I noticed a tuft of hair in my hands when I went through my hair. I had noticed that my facial hair growth had slowed down quite a bit. No need to shave anymore each day, that's at least one big advantage. After a round of miniature golf with the kids I went to the hairdresser in Domburg.

The result is not bad, as I understand from Suzanne. Marie, our helper who has temporarily joined us, says I look like a movie star! Fleur doesn’t like the new look. I should have my old hairstyle or be completely bald. Eline and Oene love to stroke my head and feel my new hair.

Since the start of this saga we have received a tremendous amount of cards, text messages and e-mails from an array of people, including family, friends, colleagues, old acquaintances and people we barely know. All are equally heartwarming. We draw a lot of energy from these messages. It's nice that people we have not spoken to in years (sometimes 20 years) take the trouble to send us their support and message of good hope. I have realized only too well aware how inconsiderate I have been in the past, while it takes so little effort to send someone a short message. I even forgot the 40^th anniversary of my parents. They had to do with flowers and a card with the text "after 40 years 3 days late does not really matter". But also in case of sick family, friends or acquaintances, I was not very attentive. I vow that I will improve this going forward.

We are enjoying a great week of sun, sea, and occasionally some showers. A vacation in the Netherlands is not that bad after all. I exercise daily (3 km run or 9 holes of golf - the chemo has helped my game - 5 over after 9 holes played with 5 pars). Every night we watch the Olympics, something that would not have been possible if we had been in Singapore. A great advantage of being back in the Netherlands. This reminds me of Singapore and our lives there. Almost everyone is now back from their holidays. We would have otherwise returned last Wednesday. Typically a busy time with lots of happenings to see each other again and to catch up about the holiday in the Netherlands and to make plans for the next outing. Coming Sunday the open day at the Dutch School - an annual recurring ritual where you see everybody again. Pretty weird for us not to be part of that anymore. We try not to think too much but we miss our friends and the carefree life.

We have a real holiday feeling. I realize only now that we have enjoyed a number of occasions that lasted a few hours without us thinking of the F* disease. Fishing shrimp, playing beach ball or building sandcastles - I do much more with the kids than I did before (but less at home or in the kitchen - sorry Suus ....).

Saturday we will visit the brother of Suzanne, Sunday we’ll see a few Singapore friends, Monday a visit to the notary and Tuesday I will have my second treatment. It sounds weird but I look forward to it. The effect of the first treatment was not that bad. I actually only felt really lousy 2 days (but good enough to still be able to do a lot of things), 4 days moderate and a few days during which I was extra irritable, but overall not as bad as expected. Certainly the second week after my chemo I felt very strong. My brother with his future wife and mother of his children joined us for the weekend.

I try not to think too much if the chemo is working, try not to feel whether the lumps in my neck are shrinking. Sometimes I feel that the chemo is effective. But I can also feel tired and have a sore neck. At such moment I am unable to control myself and have to feel the lumps in my neck. I get all worked up that I still have lumps in my neck and question whether they are giving me the right doses of chemo. It can sometimes be difficult to control this negative mood. But I have no choice I need to do it! I have to and want to believe that it will work. Tuesday I will have my second session - I look forward to it. It will work.

The kids will go to Suzanne her parents for a week from Tuesday onwards. Wednesday the handover of our new house will occur - I will leave that up to Suzanne. The house will be painted in the next days. On Monday the movers will come. From Wednesday onwards we finally sleep in our own hideaway. A new beginning, in which we will search for balance and rest, and will try to look a bit forward. The kids start school only on the 3^rd of September. That gives us and them a little bit of time to feel at home in Bussum.

In next days we will enjoy being with the 5 of us, the rest of the family and the Olympics. Today was Eline’s birthday. Another game of mini golf, pancakes and a lot of fun. One day in which she was the center of attention! It's been six years since she was born in the OVL in Amsterdam, opposite us in the hallway in the OVL the wife of good friends gave birth to twins on the same day. The last 3.5 years that family lived in our street in Singapore. What a small world! This is one of the first birthdays that we have not celebrated together. A Pity, but such is live.

Monday Carbo-loading, warming-up of the (mental) muscles and on Tuesday I’ll be heading back in the ring with my brother and a good friend in the corner as coaches. I'm ready for the second round. Bring it on!

Stay Strong. I will beat the statistics!

Berend