Eerste ronde - First Round

De kop is eraf! Dinsdagochtend om 11.03 vloeide de eerste chemo door mijn aderen. Een half uurtje ervoor had ik mijn eerste chemo-pillen doorgeslikt. 

Het was een prachtige dag – de mooiste van dit jaar tot nu toe.  Vol goeie moed melde ik me in het AVL die morgen. Zoals op de foto te zien, had ik net zo goed een weekendje weg kunnen gaan – tasje mee, zonnebril op, waar gaan we heen? Weekendje de causeway over naar Maleisië,  golfen op Batam of Bintan, met het gezin even naar Bali, Nikoi of Pulau Pangkil, of gewoon naar de Wadden, Ardennen of Zeeland?

Ik was best een beetje gespannen toen de eerste druppels via het infuus mijn lijf in vloeide. Maar vrij snel vloeide de spanning weg en nam een meer positief gevoel de overhand. Het gevoel dat we begonnen zijn.  Het gevoel dat we de juiste beslissingen hebben genomen afgelopen 5 weken en dat het hier en nu gaat gebeuren.  Dat de tegenaanval begonnen is.

Suzanne is het grootste gedeelte van de dag bij me geweest. Voor haar moet het ook een intense en lange dag zijn geweest zo zittend  naast mij op een stoel. Het was heel fijn dat een aantal vrienden uit mijn ‘medisch core’ team (diegenen die mij helpen bij uitzoeken van behandelingen en mogelijke plan B’s) bij mij langs kwamen om me een hart onder de riem te steken.

Het is belangrijk dat je iets te doen hebt zo’n dag in het ziekenhuis, voor de afleiding en om de tijd te doden. Gelukkig had ik een waslijst aan to-do’s meegenomen. Met de laptop op schoot wist ik me de hele dag bezig te houden met het regelen van afspraken voor sportbegeleiding, psychologisch consult, synchroniseren van mijn contacten tussen i-phone en laptop, en het uitzoeken van zaken voor het huis. Behalve 4 keer een hik aanval van ruim een uur, heb ik niet echt last gehad van de chemo . Ik had wel rond een uurtje of 4 uur een behoorlijk dipje (een hongerklop op de fiets is er niets bij) maar na het opeten van een bak zelf gemaakte pasta voelde ik me alweer een stuk beter. Om 6 uur waren we klaar en reden we terug naar huis.

’s Avonds in bed kwam de onrust. Ik wilde zonder slaappillen de eerste nacht in gaan. Hoewel ik in slaap viel, werd ik  vrij snel wakker van geluid in de tuin en kon toen mijn slaap niet meer vatten.  Mijn hersenen begonnen langzaam maar zeker te malen. OK, wat nu? Het zit erin?  Wat moet ik doen? Wat kan ik er nu nog aan doen? Over 6 weken mijn eerste scan om te kijken of het werkt, wat als… NEE, NEE, NEE – gelukkig kon ik mijn positief gevoel vrij snel hervinden. Niet; “wat als”, maar; “het gaat gvd gewoon werken! Mijn goeie cellen gaan met de invasie van de chemo die kanker gewoon te lijf”.

De volgende morgen direct de eerste bijwerkingen gevoeld. Toen ik op mijn blote voeten op de koude keukenvloer iets uit de ijskast haalde had ik last van vervelende tintelingen in mijn handen en voeten. Deze bijwerking hadden ze voor gewaarschuwd, maar zou pas zich pas in een veel later stadium manifesteren. Het was confronterend om het te voelen maar het gaf ook een goed gevoel. Het feit dat ik zo snel last van die bijwerkingen heb zal wel betekenen dat de chemo vol in de aanval is! Gelukkig was de irritatie van warm en koud maar van tijdelijke aard. Druk uitoefenen op handpalmen en voeten irriteert nog steeds wel. Dus niet meer een zadel verlagen op een van de kinderfietsen of als een gek gaan rennen.

Het grootste probleem zijn mijn smaakpapillen. Alles smaakt zout. Het is dus zoeken naar eten dat nog binnen te houden is. Fruit met een zout smaak is gewoon weg smerig, toch ploeg ik me elke morgen door een grote bak met rood fruit, zit vol met anti-kanker elementen en zou dus goed voor me moeten zijn. Het avondeten is wat makkelijker aangezien dit altijd wel zout is. Best raar dat ik ineens een van mijn grootste hobby’s niet meer kan uitoefenen. Eten was een van mijn passies. Toen ik in Nederland woonde, was er geen groter feest dan zelf te koken. We woonden in het centrum van Amsterdam en vonden het heerlijk om een aantal keer per jaar een dinertje te geven voor vrienden. Het weekend ervoor met zijn 2-en proef draaien, wat gaan we eten en waar gaan we het kopen….. dat soort vlees moest van die slager/poelier komen, tomaten van die groenteman, vis daar vandaan etc…en hoe gaan we het klaar maken. Dan die zaterdag erna de recepten perfectioneren en serveren aan een groep vrienden met goed glas wijn. In Singapore, meer aan de passieve kant gezeten, daar kan je al voor een paar Singapore dollar heerlijk op straat eten (mijn favoriet: Char Kway Teow of sate bij Lau Pa  Sat) maar ook heerlijk Italiaans (Burrata met tomaten en parmaham) en fenomenaal modern (Andre of 53).  De wijnen moet je voorzichtig mee zijn, abnormaal duur en vaak toch niet echt lekker in dat klimaatje.

Het goeie van de chemo is dat ik er volgens iedereen goed uit zie, dus da’s best een meevaller. Mijn gezicht is wat roder Waarschijnlijk ook een bijwerking. Het lijkt alsof ik (te) lang in de zon hebt gezeten.

Echt slecht voelde ik me pas op dag C+2. Vooral op een legere maag als ik niets deed of doe….moet dus veel doen en de hele dag eten om niet dat lege gevoel te hebben. Ik hoop dat de zoutsmaak over tijd weggaat en dat het niet een belemmering gaat vormen om voldoende te eten…..Ik heb al een mooie wandeling gemaakt over de heide. Suzanne heeft Jesse (onze hond!) opgehaald van Schiphol; helemaal een goede reden om lange wandelingen over de hei te maken.

Vanavond komen de kinderen terug van een weekje uitlogeren.  De pruikenwinkel heeft mij overtuigd om geen pruik te nemen maar met de kinderen mijn haar er af te scheren. Ik ken hier nog weinig mensen dus ik zal vanaf het begin die man zijn zonder haar…..

Komende dinsdag voor een kort bezoek naar het AVL en dan waarschijnlijk weer naar Domburg voor een weekje. Even een paar dagen genieten van elkaar en rust nemen. Ik hoop dat ik dan wat minder last heb van de chemo.

Het is nu afwachten en geloven in een goeie afloop. Tussenstand Berend tegen kanker – 1:0! 

De volgende ronde is op 14 august. Tot dan veel oefenen en trainen en zoveel mogelijk genieten.

Stay strong. I will beat the statistics.

Berend

Bombs away! Tuesday morning at 11.03 the first chemo flowed through my veins. A half hour before I had swallowed my first chemo pills.

It was a beautiful day - the best of this year so far. With high spirits I arrived that morning at the AVL. As the picture shows, I looked like any ordinary guys goin away for a quick weekend trip - my bag over my shoulder, sunglasses on, where are we going? Weekend to Malaysia, golf at Batam or Bintan, with the family to Bali,  Nikoi or Pulau Pangkil, or simply to the Wadden Sea, Ardennes or Zealand?

I was quite a bit tense as the first drops entered  my body via the IV. But soon the tension flowed away and a more positive feeling prevailed. The feeling that we have started. The feeling that we had taken the right decisions over the course of the last 5 weeks and that it will happen here and now. The counterattack has began.

Suzanne was with me for the biggest part of the day. For her, it must also have been an intense and long day, having to sit next to me in a chair. It was very nice that a few friends who are in my medical core team (those who help me to sort out treatments and possible plan Bs) came by to visit me.

It is important that you have something to do during such a day in the hospital. You need to have something that keeps you busy and helps you relax. Luckily I had a laundry list of to-do's. With the laptop on my lap I managed to keep myself busy all day with arranging appointments for sports coaching, psychological counseling, synchronizing my contacts between i-phone, blackberry and laptop, and pick out a few things for the new house. I wasn’t really nauseous. The real problem were the 4 hick-up attacks that lasted at least an hour each. At around 4 pm I was pretty weak (as if I had lost all my energy – similarly like you can have when cycling but then considerably worse) but after eating a bowl of homemade pasta, I felt a lot better. At 6 pm we were ready and returned home.

At night in bed, the feeling of unrest settled in. I wanted to sleep without sleeping pills the first night. Although I fell asleep, I was soon awakened by noise in the garden and could not catch my sleep anymore. My brains started slowly but surely grinding. OK, now what? It's inside me? What should I do? What can I do now? In 6 weeks my first scan to see if it works, what if ... NO, NO, NO - luckily I was able to quickly regain a positive sense. Not “what if” – it is going to work! My good cells will with the invasion of the chemo attack and concer the cancer.

The next morning, I felt the first side effects as I took something out of the fridge. My hands and feet were very sensitive. They had warned me about this albeit that they had indicated that it should only become an issue much later in the process. It was very upsetting but also comforting to feel this. My conclusion was that the fact that I experienced side effects probably means that the chemo is working! I am happy to say that the sensitive feeling of warm and cold has worn off. Pressure on handplams and feet still hurts a bit though. I need to be careful with doing all kinds of things around the house or running too agressively.

The biggest problem are my taste buds. Everything tastes salty. I am in search of food that is still eatable. Fruit with a salty taste is just disgsting, but I still eat a big bowl of red fruit each morning as it should help me in my battle against cancer. Dinner is easier since it is always a bit salty. It is quite strange that I can not experience one of my biggest hobbies anymore. Food was one of my passions. When I lived in the Netherlands, we cooked a lot ourselves. We lived in the center of Amsterdam and loved it to give a dinner party for friends once of twice a year. The weekend before we would have a try-out with the 2 of us, endless debates on what to could, where to buy it..... that type of meat must come from that butcher, those tomatoes from that gocer, fish from that shop ... and off course how to best prepare it. The week thereafter we would perfect the recipes and serve it to a group of friends with a good glas of wine. In Singapore, we more enjoyed the food from a passive side.  For a few Sing dollars you can get some terrifc street food (my favorite: Char Kway Teow @ Killiney’s or satay at Lau Pa Sat) but also some seriously delicious Italian food (Burrata with tomatoes and Parma ham – Otto’s or Pietra Santra) and and some phenomenal modern food for very special occassions (53 or Andre). Be carefull with the wines, as they are abnormally expensive and often not as good as in a more moderate climate.

The most positive side effect of the chemo is that I appear to be even more good looking than before, so that's quite a windfall. My face is a bit reddish. It looks like I have been enjoying the sun a bit (too) much.

I felt really bad only on day C +2. Especially on an emptier stomach with nothing to do gives me a very crappy feeling.... so I need to keep busy and eat all day. I hope that the salty taste goes away over time and that it does not constitute an obstacle to eat enough .....

I have already made some nice strolls over the heath near my parents’ place. Now that Jesse our dog is here, there is no choice – it needs to be done 2 to 3 times a day.  Exercise is paramount in my battle.

Tonight the children come back from a week staying with others. The wig shop convinced me not to take a wig but to shave off my hair together with the kids. As we are new here,  we do not know many people. I’ll be the guy without hair from day 1…..

Next Tuesday for a brief visit to the AVL (blood samples) and then probably back to Domburg for a short week. Just a few days to enjoy each other and rest. I’ll hopefully feel a bit stronger.

I now need to wait and believe that the chemo will prevail. Interim score  Berend against cancer - 1:0! Next round on 14 August. Till then I will continue to focus and enjoy my time as much as possible.

Stay strong. I will beat the statistics.

Berend