Een nieuw hoofdstuk? A new chapter?

Het is even stil geweest. Waarom? Omdat ik even geen inspiratie had; geen reden tot schrijven. Gewoon even niet. Maar ook misschien minder zin. Natuurlijk wil ik jullie wel vertellen hoe Singapore was en hoe ons leven nu is; maar er moet ook altijd een andere boodschap zijn. Een belangrijkere onderliggende boodschap.

Waarom ik nu wel schrijf? Omdat ik me iets besef. Niet alleen dat het goed met me gaat; maar ook iets anders. Ik besef me maar al te goed dat het goed met me gaat dankzij iemand. Wie? Wie anders dan Suzanne. Dankzij haar kan ik zo leven zoals ik nu leef; omdat zij zich al 18 maanden wegcijfert. Omdat zij al 18 maanden leeft om het mij zo makkelijk mogelijk te maken; mij (en de kinderen) steeds op de eerste plaats zettend en zichzelf en haar leven als secundair zien.

Voor wie is het erger, de zieke of zijn/haar partner? Dat is niet te zeggen; maar er zijn genoeg redenen te bedenken waarom het voor de partner erger is. Zij leeft met dezelfde onzekerheid maar ook meer. Zij heeft net zoals ik met het "Lazarus" complex te maken. Het wat? Het "Lazarus" complex. Dat je denkt dood te gaan maar niet dood gaat (iets waar de AIDS patiënten in de jaren 90 ook mee te maken hadden, toen de medicijnen tegen AIDS beter werden). Ik ben niet dood maar leef, wel anders dan ervoor, maar ik leef nog wel, en hoe! De grote vraag nu is, hoe gaat ons/haar leven er nu uitzien en voor hoe lang? Maar zij leeft ook met de grote vraag: ga ik er ooit alleen voor staan en hoe gaat mijn leven er dan uitzien?

Gaat het niet goed met haar? Wel. Maar kan zij zo eindeloos doorgaan? Nee. Ik moet veranderen. Ik moet haar ruimte geven om meer te kunnen doen dan zorgen voor de anderen. Ik kan haar een beetje helpen, een beetje helaas maar. Zij zal het zelf moeten doen want ik ben niet instaat er voor haar te zijn zoals zij er voor mij is. Ik wil mijn verantwoordelijk niet uit de weg gaan in deze, maar ik moet onder ogen zien dat het goed met me gaat maar dat het een fragiel en soms instabiel evenwicht is. Het is en blijft 'work in progress' maar ooit zal het nog beter met me gaan en zal ik er ook voor 100% voor Suus kunnen zijn..hoop ik.

Zo......nu even iets heel anders. Vandaag heb ik een PET scan gehad; daarop zijn de snel-delende cellen te zien en dus de plekken waar de kankeractiviteit zit. In juni 2012 heb ik ook een PET scan gehad. Toen zag je op verschillende plekken in mijn lichaam allemaal druiventrossen oplichten. Sindsdien was mijn arts huiverig om mij een PET scan te laten doen. Wat voor nut heeft het om te weten dat er nog allemaal (rest) activiteit is als je toch niets er tegen kan doen? Een CT scan, een soort van rontgenfoto's, waarop klieren te zien zijn, maar niet te zien is of ze nog actief zijn, was voldoende. Maar ik wil het gewoon weten: Zit er nog rest activiteit in mijn lichaam? Ben ik dat wonder dat het wel gaat halen? Er moeten ongeveer 1 miljoen kankercellen zijn zodat een plek op een PET scan oplicht. Dus een schone scan zegt niet direct iets; er kunnen wel kankercellen zitten maar niet voldoende dat het oplicht; maar het geeft wel hoop. En hoop doet leven. Deze scan, die niet in het standaard protocol zit, maar dat is niet meer op mij van toepassing, gaan we doen om een nieuwe nulmeting te hebben. Voor later......Er zijn 3 mogelijke uitkomsten van de PET scan :

1. Op verschillende plekken in mijn lichaam lichten plekken op; dan weten we dat we op de goeie weg zitten. Doorgaan met de onderhoudsdosis en hopen dat het zo lang mogelijk onder controle blijft.

2. Mijn slokdarm en de klieren rond mijn slokdarm lichten op; dan kunnen we toch weer eens gaan praten met de chirurgen of we de hele boel eruit kunnen snijden. Hopende dat het nergens anders zit.

3. De scan is schoon. Dan kunnen we zelfs gaan praten over mogelijke reductie in mijn onderhoudschemo en weten we zeker dat we op de goede weg zitten. Een nieuw hoofdstuk? Zeker. Gaat het gebeuren? Ik heb er vertrouwen in en mijn arts ook. Wie had dat kunnen geloven!

9 december is de uitslag. Gelukkig komt Sinterklaas nog langs en hebben de kinderen vrijdag vrij; we gaan schaatsen en naar het Rijksmuseum. Maandagochtend eerst werken en dan naar het ziekenhuis. Het werken is een goede afleiding. Ik heb er steeds meer lol in en krijg er steeds meer energie van. Na de uitslag eerst chemo en daarna, die zelfde avond nog, een schaatsles van Erben Wennemars.

Ik heb er zin. De beuk er in.

Stay strong.

I will beat the statistics.

Berend

PS: Singapore was top. Dank voor het logeren en de goeie zorgen. Zonder jullie was het nooit zo leuk geweest. We hebben ruim 2 weken genoten. Natuurlijk waren er ook een paar verdrietige momenten, zoals bij het bezoek aan ons huis, wat toen nog steeds leeg stond (Feng shui dicteert dat als er iemand ziek is geworden in een huis, het huis een jaar niet bewoond mag worden) maar bovenal waren er gezellig moment, waarin we ons weer volledig thuis voelden in Singapore bij onze fijne vrienden. Gelukkig bleek er ruim voldoende tijd tussen het weggaan uit Singapore en het terugkeren te zitten, dat onze terugkomst in Nederland na onze vakantie vlotjes verliep; het feit dat ons huis bijna klaar was (en nu klaar is) heeft ons zeker geholpen niet terug te kijken maar naar voren te kijken.