Ik ben begonnen aan mijn laatste reis

Het is zover, ik ben er niet meer. Ik ben begonnen aan mijn laatste reis. Ik heb geen verwachting. Ik weet niet hoe lang de reis zal of waar hij heen zal gaan. Ik weet niet eens of ik echt ooit weg ga. Ik stel me voor dat het licht uitgaat en dat het was. Ik ben er klaar voor. Rust. Loslaten. 

Na een goeie maart kwam een vreselijk april. Klaplong, ziekenhuis opname (4 nachten), long drainage en plakken, verstopte buikdrain, nieuwe drain; door de pijnstillers dacht ik heel even het eeuwige leven te hebben. We zouden toch naar Israël gaan met Pasen. 

Helaas bleek bij thuiskomst alles anders. De ziekte had het van me gewonnen.

Ik was opgezwollen en had geen energie. Alles deed pijn. Het werd niet beter. De vermoeidheid werd erger en het geratel van mijn longen gaf me een benauwd en angstig gevoel. De rek was eruit. Ik ben door de lawine ingehaald en verzwolgen. 

Wat was ik verdrietig. Wat waren we verdrietig. De kinderen waren ongelofelijk sterk en bijzonder. Doordat zij de juiste vragen stelden baanden ze het pad voor mij. Zij hebben samen met Suzanne mij ter hand genomen en mij geholpen bij mijn moeilijkste besluit. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Wat ben ik trots op ze.

De laatst week was super mooi. Met voldoende pijnstillers kon ik toch nog echt genieten. We hebben met zijn vijven afscheid van elkaar kunnen nemen op een mooie, intieme en dierbare manier. Het deed geen pijn meer want het was goed. Iedereen was er klaar voor. Iedereen heeft kunnen zeggen wat hij of zij wilde. Het was een week met een sterretje. Zo mooi. Zo intiem. Het is goed zo. 

Dank voor iedereen die me lange app/e-mail, kaart of brief heeft gestuurd. Ik ben geroerd door de mooie woorden en de tijd die jullie genomen hebben om met mij te delen wat jullie voor mij voelden. Het voelt alsof ik voor vele van jullie een held ben. Dat is een bijzonder gevoel.

Dank aan jullie die me blog gelezen hebben. Jullie gaven me een platform om te schrijven en een uitlaatklep op te huilen. De ziekte heeft me laten inzien dat ik toch wellicht een passie heb en ergens aanleg voor heb wat niet met sporten te maken heeft. Dit was mijn verhaal.

Iedereen zal zijn eigen laatste reis maken. Ik ben eraan begonnen en ben dankbaar omringd te zijn geweest met zoveel dierbaren. Het ga jullie goed.

P.S.: Gezien de meivakantie zal de samenkomst ter nagedachtenis van mij pas in mei plaatsvinden. Ik vind het jammer er niet bij te kunnen zijn en wens jullie een fijne middag en een goeie borrel toe.

Korte update - Het genieten lukt

Laatst kwam ik iemand op straat tegen en die zei: "Jeetje je kan nog lopen!" Ja, de aftakeling is nog niet zo sterk dat ik in mijn bed moet liggen. Het genieten lukt daarom ook heel goed. Skiën was geweldig. 5 van de 6 dagen heerlijk tot net na de lunch geskied, nog een paar zwarte pistes genomen maar vooral genoten van de snelheid van de kinderen, die kan ik niet meer bij houden als ze gas geven. Boekels liet ik links liggen, die waren te zwaar voor mij en diepe sneeuw was er helaas (of gelukkig) niet. Wel zon, heel veel zon.

Sinds we terug zijn, proberen we elke zondag iets als gezin te doen, museum, Ajax, bioscoop. Van alles doen we om er even uit te zijn en te genieten als gezin. Voor mij heerlijk om iets te hebben om naar uit te kijken. Vroeger boekte ik al 2 vakanties om altijd iets in het vat te hebben. Nu doe ik het week per week. Ik ben ook nog met Suus naar Calamandrana geweest. Het huis is af, de aannemer betaalt en we zijn klaar voor de eerste huurders die met Pasen komen. Gelukkig hebben we iemand ter plaatse die de verhuur helemaal regelt.

Afgelopen vrijdag een hele dierbare avond gehad met mijn beste vrienden, georganiseerd door Ruben, die ons zal begeleiden bij het einde en samenkomst ter nagedachtenis. Vanuit de hele wereld waren mijn vrienden naar Amsterdam overgekomen om bij dit diner te zijn. Het was een avond vol lof, lol en soms een traan, waarin mijn vriendschap met hen centraal stond. Ik had geen verwachting maar het heeft mijn stoutste verwachtingen overtroffen. Iedereen moest een verhaal houden over een symbool of metafoor, hoe ik door hen getypeerd werd. Het was fijn om zo toegesproken te worden. De conclusie was ook dat je zo’n  samenkomst veel eerder in ieders leven zou moeten doen. Een keer eerlijke oprechte feedback krijgen van al je vrienden is echt genieten.

Volgens een van mijn kinderen was het diner het begin van mijn afscheid. Wellicht dat het ook zo was maar aan de andere kant proberen we juist geen afscheidstoernee van deze tijd te maken maar juist de dingen te doen die je normaal ook zou doen en daarnaast extra met zijn vijfen te genieten terwijl Suzanne en ik alle tijd hebben om het einde te regelen. Het is eigenlijk super gezellig om het met zijn tweeen in alle rust te kunnen organiseren. Je zal het maar alleen als weduwe of weduwenar in vijf dagen tijd moeten regelen terwijl je dan juist nog zo bezig bent met het verlies en het verdriet.

Soms bekruipt me het gevoel dat door de lange tijd dat ik ziek was, en nu ook de tijd die vooralsnog mij goed gegund is, wij de kras die de kinderen hiervan overhouden nodeloos langer en dieper maken. Het is een moelijke afweging tussen genieten terwijl we het onoverkomelijke proberen uit te stellen en het gewoon op een gegeven moment genoeg vinden. Zolang ik elke dag een moment van genieten heb is het goed.....toch?

Ik moet wel eerlijk zijn dat ik langzaamaan steeds meer moe aan het worden ben, terwijl we steeds vaker mijn buik en mijn longen moeten drainen. Suzanne doet de buik, de longen worden in het AMC  gedaan. Ik hoop maar dat de moeheid stabiliseert en de intervallen tussen de drainages niet korter worden.

Ik weet zeker dat ik de juiste afslag heb genomen. Terugkeren is geen optie. De grote vraag is hoe lang de afslag is en hobbelig hij gaat worden. Heel soms bedenk ik me wat zou er gebeuren als mijn lichaam toch deze strijd zou winnen, zou ik nog kunnen leven. Het eerlijke antwoord is nee. Als je eenmaal de deze afslag heb genomen is er geen weg terug. Nu nog even genieten, de beuk erin.

Stay strong. I have beaten alls statistics there are to beat.
Berend

Opluchting

De kogel is door de kerk. Ik ben gestopt met chemo. Dit was het moeilijkste besluit dat ik ook heb moeten nemen. Vorige week hadden Suus en ik een afspraak met mijn arts. Door verschillende redenen hadden we elkaar wel vaak gesproken maar sinds mid december niet meer gezien. Tijdens het consult werd het duidelijk dat mijn arts twijfels had of het zinvol was om door te gaan met de laatst chemo. Ze was duidelijk onder de indruk van hoe ik eruit zag en acteerde. Zij raadde ons aan te denken over kwaliteit versus kwantiteit. De chemo die ik kreeg werkt bij ongeveer 20% van de mensen en geeft gemiddeld vijf en halve week extra tijd. Op basis van mijn fysieke staat en indruk, het feit dat ik een week lang misselijk was van de chemo en de onzekerheid over het mogelijke succes, was mijn arts bang dat als ik zou doorgaan met de chemo het weleens heel snel afgelopen kon zijn als de chemo niet of niet genoeg zijn werk deed. Hier schrokken we van terwijl we ergens het eigenlijk al lang wisten.

Ik wil graag nog kunnen genieten van de tijd die komen gaat en niet als een hoop ellende in en rond mijn bed zitten in het huis. Dat is kwaliteit. Ik heb er al 84 chemo’s erop zitten. Het was een lange harde strijd. Het maakt me dan ook niet meer uit of ik 6 jaar en 8 maanden of 6 jaar en 10 maanden haal sinds ik ziek ben geworden. Het gaat erom dat ik waardig uit het leven stap, terwijl ik nog heb kunnen genieten van mijn gezin.

Ergens hebben we eind november de keuze al impliciet genomen. Mijn oude arts zei dat ik moest stoppen met de vorige chemo en met de nieuwe beginnen. Ik wilde graag naar Kenia en dus ging ik door met de oude chemo. Kenia had ik voor geen goud willen missen. Het had ook niet uitgemaakt als ik die route had bewandeld; het had me geen extra maanden gegeven. De druppel die de emmer deed overlopen was mijn verblijf in het ziekenhuis, waar de derde-machts-wortel uit mijn lichaam is getrokken.

Het was surrealistisch, ongelovelijk pijnlijk en intens verdrietig om het aan de kinderen te vertellen. Ze waren en zijn er kapot van. Allen vragen zich af hoe het zal zijn te leven zonder hun vader. Doodsbang zijn zij (en ik) voor het echte einde. Ze willen graag weten hoe lang het nog zal duren. Dat is onmogelijk om te weten. Mijn arts weet het niet zeker maar denkt aan een aantal weken en zeker niet een aantal maanden.

Nu ik gestopt ben met de chemo en vandaag weer gedraineerd ben (Er is vandaag 6.2 liter vocht uit mijn buik gelopen) kan ik in ieder geval komende week nog naar de bergen gaan in de hoop dat ik een beetje kan skiën. Ik ga sowieso genieten van mijn gezin zoals we ook afgelopen dagen in Domburg hebben gedaan. Want genieten is de nieuwe norm.

Het belangrijke nu is om in te zien hoeveel geluk ik heb gehad. Ze gaven me nog 8 tot 11 maanden. Ik heb het ruim 8 keer langer uitgehouden. Ik heb mijn kinderen zien opgroeien. Ik heb gezien hoe ze zich in Nederland nestelden, hoe ze vrienden en vriendinnen maakten, hoe ze moeite hadden met het weer in Nederland (wat moet ik aan vandaag?), hoe ze van kleine kinderen tot jong volwassenen werden, hoe ze hun eerste voetbal en/of hockey goal scoorden, hoe ze de lagere school doorliepen, hoe ze katte kwaad uithaalden, hoe hun karakters zich ontwikkelden, hoe ze hun weg vonden naar en op de middelbare school......

We hebben afgelopen jaren heel veel memories gemaakt als gezin en Suus en ik met zijn tweeën. We zijn in Parijs, Barcelona, Berlijn, Londen, de VS, Canada, Singapore, Indonesië, Zwitserland, Italië, Domburg, Portugal, Jordanië en Egypte geweest. We hebben fantastische huttentochten gemaakt in Zwitserland en Italië. We hebben meer dan 10 weken met zijn vijven geskied. Ik heb de kinderen de mooiste hors-pistes van de Portes du Soleil laten zien. We hebben een huis gekocht en verbouwd in Calamandrana (www.villainpiemonte.com). Suus en ik zijn met zijn tweeën naar Rome, Amsterdam, Sint Petersburg en aantal keer in Calamandrana geweest. We hebben samen (en met anderen) de Col du Glandon, Col du Telegraphe, Col du Galibier, Alpe d’Huez, Passo del Gavia en Passo del Stelvio omhoog gefietst. Daarnaast hebben we een rondje om het IJsselmeer gefietst, hebben we rondom Domburg en door Zeeland veel gefietst (ook naar Knokke heen en weer) en hebben we in om rondom het Gooi eindeloos veel samen gefietst. Met ieder kind ben ik een lang weekend weggeweest. Heerlijk even 100% aandacht één op één.

In de afgelopen 7 jaar heb ik iets meer dan 4 jaar halve dagen gewerkt en bijna één jaar vol gewerkt. Niet op hetzeflde niveau als er voor maar wel op zo’n manier dat het me het gevoel gaf om een normaal leven te hebben en bij te kunnen dragen. Ongetwijfeld dat ik die ouwe zak was die altijd over vroeger praatte maar ik voelde me altijd welkom in het team.

Ik ben sinds ik ziek ben bezig geweest om te bewijzen dat ik niet ziek was en ook geen last had van de chemo’s. Ik heb elk jaar een aantal dagen gefree-ride en/of getourskied. Ik heb de Gran Paradiso beklommen op ski's. Ik heb heel, heel veel gefietst als jullie op je werk waren. Ik ben twee keer de Mont Ventoux op geweest. Ik ben van Bussum naar Domburg gefietst. Ik heb de Amstel Gold Race drie keer gedaan. Ik heb in Tibet gefietst rondom Lhasa en een deel van de Friendship Highway gedaan met als hoogtepunt de fietstocht naar het Mount Everst Base Camp op meer dan 5.600 meter hoogte. Ik ben de Col du Gran St. Bernard en Col de Morgins op gefietst. Ik heb veel geschaatst op de Jaap Eden baan en op Flevo-on-ice. Ik ben drie keer naar Zweden geweest om met een groep vrienden te schaatsen op de uitgestrekte bevroren meren. Ik heb een keertje 100 km in een dag daar geschaatst. Ik heb leren borstcrawlen. Ik heb een aantal korte en middellange triatlons gedaan en heb de ultieme quadrathalon gedaan (meer dan 11 uur achter elkaar sporten!). Ik heb meer dan 150 rondjes gegolfd met als resultaat handicap 6.5 (probeer dat maar eens te hebben als je klaar bent om uit te checken!). Ik heb genoten en geleefd de afgelopen 7 jaar.

Zelden deed ik één van deze sportaangelegenheden alleen. Ik wil iedereen bedanken die ooit met me mee is geweest en vaak dat clownachtige jasje ook heeft gedragen. De lijst van personen is lang maar ik wil het toch proberen. Dank jongens dat jullie dit hebben willen ondernemen met mij. Dank Beus, Julie, Willem, Taco, Olivier, Jeroen A, Daan, Ynse, Wessel, Chris, Jeroen V., Bas H., Rempko, Robbert, Bas R, Renier, Dirk, Robert, Martijn, Jeroen P., Floris, Wopke, Wouter, Marc, Eddie en Aad.

Het is voor mij een opluchting dat ik nu naar voren kan kijken zonder die verdomde chemo’s. Zonder te moeten strijden. Bijna zeven jaar heb ik voor die lawine uitgeskied. Dat zal ik nu nog even volhouden, zodat ik komende paar weken nog kan genieten van mijn dierbaarsten, voordat het zo ver is. Als je niet denkt hoe lang je nog hebt staat de tijd stil en kan je nog vol genieten van wat je hebt. Dat ga ik doen. Genieten.

Berend
Stay strong - I have beaten all statistics there are to beat!

Pfff.......

Sinds mijn laatste post is er behoorlijk veel gebeurd. Allereerst blijk ik geen enkele van de expressies te hebben die nodig zijn voor het mogelijk succesvol gebruik van immunotherapie. Daar is dus een grote streep doorheen gehaald.

Op woensdagavond 23 januari waren Suus en ik nog heerlijk naar de film en uiteten in Utrecht, met de trein terug want daar had Suus zin in. Op donderdag ging ik naar het ziekenhuis voor de drainage van mijn longen. Ik zou waarschijnlijk één à twee dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Mijn linkerlong werd als eerst gedraineerd. Dan prikken ze door je rug, langs je ribben een slangetje met een diameter van ruim 5mm in je longen. De drain deed ontzettend veel pijn en ik heb eindeloos moeten overgeven die eerste dag. Toen op de tweede dag de zusters dreigden met een katheder, omdat ik een dag niet had geplast, wist ik niet hoe snel ik mijn best moest doen om een druppeltje eruit te persen.

Als de long droog is gevallen wordt hij geplakt zodat hij niet meer vol kan lopen met vocht. Helaas, viel mijn long niet echt droog. Na 4 dagen werd mijn long toch eindelijk geplakt. De verwachting was dat dat geen pijn zou doen aangezien mijn longvlies behoorlijk aangetast is door de kanker. Helaas, deed het wel ongelovelijk veel pijn. Ik heb het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd. Ik was te horen in de Arena vanuit het AMC! Direct werd ik plat gespoten met morfine. Een nieuwe ervaring en zeker niet aan te raden om je kinderen dan te zien.

Op dinsdag werd pas mijn rechterlong aangeprikt. Ik voelde vrij snel dat die drain niet goed zat. Diezelfde dag werd hij er al weer uitgehaald. Er was bijna een liter uitgelopen (uit de andere long is bijna twee-en-een-halve liter gelopen). De artsen stelden voor dat ik naar huis zou gaan zonder dat mijn rechterlong echt goed gedraineerd was of geplakt. Dat liet ik natuurlijk niet gebeuren. Ik heb ze overtuigd dat ik prima in staat was nog een keer aangeprikt te worden. Woensdag (dag 7 in het ziekenhuis) bleek dat mijn middenrif te hoog zal. Er was te veel vocht in mijn buikholte waardoor mijn longen gecomprimeerd werden en het niet mogelijk meer was veilig de rechter long aan te prikken. In de dagen ervoor merkte ik al dat mijn buik aan het vol lopen was maar ook dat ik enorme vochtbulten in mijn benen en onderrug had.

Ik mocht naar huis want ‘ze’ konden niets meer voor mij betekenen. Het voelde als het einde. Na 7 dagen in een ziekenhuisbed te hebben gelegen stond ik op en bleek ik een enorm Michelin mannetje te zijn met anorexia armen en dromedarisbulten met vocht in mijn benen en onderrug.  Ik kon amper lopen, was super kortademig en was helemaal gebroken. Dit was precies wat ik niet wilde. Ik zou nooit in het ziekenhuis liggen. Ik zou ervoor er tussenuit piepen.

Zes jaar en zeven maanden had ik voor de lawine uit geskied, in de eindeloze poeder, heerlijk, een periode ervan kon ik de lawine niet eens zien als ik omkeek. De afgelopen anderhalf jaar kroop hij langzaam naar mij toe totdat ik in het ziekenhuis verzwolgen werd door de lawine. Was dit het einde? Zou ik vallen of zou ik mezelf laten vallen?

Nog nooit, en hopelijk nooit meer, voelde ik me zo zwak. Rock-bottom had ik bereikt. Los van het fysieke maak je ook een hel door van emoties. Zo zwaar. Zo mental uitgeput na al die jaren strijden. Was dit het? Zou ik komende weken halen?

Afgelopen week ben ik langzaam aangesterkt en uit het diepe diepe dal gekropen. Ik ben uiteindelijk meer dan 7.5 kilo vocht kwijtgeraakt door drainage van de buik (4 liter) en met behup van plaspillen om de dromedarisbulten kwijt te raken. Dezeflde dag als dat de drain was gezet ben ik begonnen met de laatste standard chemokuur voor uitgezaaide slokdarmkanker. Vreselijk misselijk ben ik nog steeds na ruim 4 dagen. Elke 2 weken zal ik een kuur krijgen en na 3 of 4 kuren gaan we kijken of het t doet.

Ik weet niet of ik dit kan gaan volhouden. Ik twijfel aan het nut maar moet het proberen, ik moet dit nog doen, als het fysiek gaat. Wellicht dat het ’t vocht aanmaak in de buik en longen zal stoppen of vermideren....kom op nog één keer rug recht, kraag omhoog en de beuk erin. Stay strong. I will hopefully beat the statistics once more!

Berend

Een nieuw jaar

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat gepost heb. Ik kom er achter dat ik er steeds meer moeite mee heb om iets op papier te zetten. Enerzijds, besef ik me dat wellicht mijn kinderen of vrienden van kinderen mijn blog lezen met alle gevolgen van dien. Dus als jullie dit lezen kids, laat het ons even weten. Anderzijds, vind ik het moeilijk om een blog te schrijven als het nieuws eigenlijk niet al te goed is. Zeker als de kinderen mee lezen.

We hebben tijdens de kerstvakantie genoten van mijn familie. Met 17 man op bezoek bij mijn broertje en zijn gezin in Kenia. Het programma was tot in de puntjes geregeld. Bravo! Wij hebben Kenia gezien door de ogen van mijn ‘Afrikaanse’ broertje en zijn gezin. Het was super! Nairobi, Mount Kenia, Ol Pajeta en meer. Tijdens de safari nog een zebra-kill gezien door een groep van 6 leeuwen. Dat is ook de natuur. Wat was het leuk om te zien hoe de 12 neefjes en nichtjes van jong tot wat minder jong met elkaar omgingen.

Na zo’n reis is het tijd om mijn ouders in het zonnetje te zetten. Toen ik hen belde ruim zes en half geleden, waren ze met zijn tweeën aan het golfen. Het moet voor hen zo’n klap bij heldere hemel zijn geweest. Wat moeten ze zich overdonderd hebben gevoeld daar op de golf. Als één van mijn kinderen ziek is of ergens echt mee zit, dan trek ik me dat aan. Dat verandert niet met de leeftijd. Mijn moeder zei altijd: kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. En dat is ook zo. Ook als je kind 44 is. Voor mijn ouders moet het vreselijk zijn om al zolang met de gedachte te leven dat zij wellicht één van hun kinderen zullen moeten begraven. Ik, en Suzanne, hebben respect hoe mijn ouders met deze situatie omgaan. We hebben met zijn 4-en een modus operandi weten te vinden die voor ons vieren fijn is. Zij respecteren hoe wij met mijn ziekte omgaan en wij hopen dat we hen voldoende betrekken in het ziekteproces, zo dat zij zich gehoord voelen en op de hoogte zijn van mijn laatste ontwikkelingen. Het is mooi dat het allemaal zo kan. Ik voel ook hoe trots ze op mij zijn. Ze zeuren nooit en zijn altijd positief. Dat geeft me kracht. Ik ben enorm gelukkig hoe onze relatie is. Ik wil mijn ouders dan ook heel hartelijk bedanken voor hun liefde, positieve houding en het feit dat ze er altijd voor ons zijn als we weer naar het ziekenhuis moeten of iets anders hebben.

Ik heb bijna aan alles mee kunnen doen tijdens de reis in Kenia. Zo nu en dan had ik even wat verhoging, wat vrij snel weer wegging. De echte ellende begon op oudjaar. Acute diarree, koorts etc. De dag erna voelde ik me weer beter, maar ’s avonds had ik weer koorts. Zo eindigden de dagen in Kenia voor mij toch een beetje in mineur.

Terug in Nederland, bleef de koorts in de middag en ’s nachts aanhouden. Na een paar dagen toch voor de zekerheid naar het AMC. Geheel binnenste-buiten gehaald door de tropenarts aangezien de gedachte was het wellicht iets Afrikaans was wat ik had opgelopen. Nu twee weken later, weten we dat het niet iets Afrikaans is, maar dat het door de kanker komt. Afgelopen week had ik een PET-CT scan. De uitslag was zoals verwacht. Ik voel me namelijk sinds november aanmerkelijk slechter. Ik begin eruit te zien als een uitgemergelde oude vent met een enorme bierbuik. De tumoren in mijn buik zijn niet meer te zien maar er is een enorme vocht toename in de buikholte en in mijn longen, met duidelijke uitzaaiingen te zien in het long- en buikvlies. Tot daar aan toe was het zoals verwacht. Helaas hebben ze ook nieuwe klieren/tumoren gevonden onder het borstbeen. Een ding is duidelijk, de huidige behandeling werkt niet meer. Op naar de volgende.

Vandaag hebben ze mijn buik gedraineerd. Ruim 3 liter vocht is er afgetapt. Zeg maar een kleine baby.  Zo voel ik me ook, als een vrouw die net bevallen is, met enorme striae op haar buik. Gelukkig zijn mijn borsten niet opgezet! Het voelt als een kleine bevrijding. Volgende week worden mijn longen waarschijnlijk gedraineerd. Dan ben ik ook het kortademigheid kwijt. Kan ik eindelijk weer eens zonder bijna flauw te vallen mijn dames boven op zolder een kusje geven bij het slapen gaan. Volgende week moeten ze ook een punctie gaan nemen van één van de klieren. Ze hebben namelijk DNA materiaal nodig van de tumor om te bepalen of immunotherapie zinvol zou kunnen zijn. Eén ding weet ik zeker, ik ga deze planeet niet verlaten zonder dit ooit geprobeerd te hebben. Mijn messen zijn geslepen, wacht maar mensen hier heb ik mijn zinnen opgezet. Begin februari begin ik met een nieuwe chemotherapie. Eentje waar je best ziek van wordt en ook nog kaal. Het moet maar, dit is de laatste standaard behandeling om mijn kanker te overwinnen. Om eerlijk te zijn ben ik al blij met een beetje af te remmen. Ongeveer 20% van de tumoren reageren hier goed op. Tot nu toe blijkt mijn tumor over het algemeen beter te reageren dan die van anderen, dus wie weet....(even afkloppen). Daarna nog misschien één of twee alternatieve behandelingen maar dan is de goody-bag echt leeg! Da’s best beangstigend.

Thuis merk ik dat iedereen zich meer en meer bewust is van mijn situatie. Mijn ziekte begint toch weer een echte impact op onze kinderen te hebben. Maar het mooie aan kinderen is dat toen de ski-vakantie ter sprake kwam, de kinderen helder waren: Pap als jij niet kan skiën blijf jij maar lekker thuis, zodat wij lekker kunnen skiën! En zo hoort het! Afgelopen week zijn we naar de première van Jochem Myjer geweest. Wat was het gezellig met zijn vijven en wat hebben we hard gelachen. Als TN’ers zaten we te midden van een roedel BN’ers. Toen in de pauze een hele bekende BN’er zich aan de kids voorstelde duurde het wel even voordat ze iets tegen haar durfde te zeggen. Maar wat wil je als er opeens iemand die je alleen van TV kent tegen je praat.....Jochem maakte super grappen. Dat de werknemers van de EKO plaza er altijd zo grauw en slecht uitzien (je had erbij moeten zijn). Maar de mooiste grap ging over de geur van oude mannen. En waar dacht je dat het op afdeling F6 noord van AMC waar ik vandaag op zaal moest liggen naar rook....inderdaad oude mannen. Jeetje, wat werd ik daar vanochtend overdonderd door mijn situatie. Met mijn 44 jaar haalde ik de gemiddelde leeftijd toch weer enorm omlaag. Wat doe ik daar ook in de gouden jaren van mijn leven te midden van die bejaarden. Ik hoor daar toch niet!

Ik moet er op letten dat mijn lontje niet te kort wordt. Volgens Suus ben ik ongekend hard voor mijn gezin op dit moment. Het vervelende is dat ik het zelf niet door heb. Ik zit wat te veel in mijn eigen wereld. Opletten dus en zuinig met mijn energie omgaan.

Gelukkig zijn er nog dingen waar ik van kan genieten. Dit weekend even met zijn 5-en naar Domburg. Ik heb onze goeie vriend en zijn dames toch afgezegd, we hebben tijd voor ons vijven nodig. Gelukkig had hij er alle begrip voor. Dank! Ik kan trouwens twee films aanraden waar ik afgelopen tijd met mijn oude trouwe vrind, die altijd voor me klaar staat, naar toe ben gegaan. De shoplifters (winnaar Gouden Palm), een film over een gezin in Tokyo dat rond moet komen door te stelen. Wat is Japan toch een ongekend mooi land. Aan ieder kan ik aanraden er ooit heen te gaan! De tweede film is Free Solo. Deze film gaat over de eerste gek die El Capitan in Yosemeti beklimt zonder enige vorm van zekering. Dit granieten blok van meer dan een kilometer hoog werd in de jaren zestig voor het eerst beklommen in meer dan 40 dagen met kilo’s zekeringen. Deze gek deed het in minder dan 4 uur, zonder één. Door de plaatsvervangende angst (die gek kent namelijk geen angst) maakte mijn lichaam adrenaline aan waardoor ik me zo alive voelde!

Sporten zit er eigenlijk niet meer in. Bewegen is het nieuwe sporten. De hond wandelen en wat oefeningen thuis doen. Het feit dat dat nog gaat geeft me een booster. Ik weet niet wat de toekomst mij zal brengen maar ik heb alle hoop dat mijn lichaam me nog niet helmeaal in de steek gaat laten. Ik ben wel bang of 2019 voor mij ooit nog een goed jaar wordt. Het begin was vrij matig. De beuk erin.

Stay strong, I will continue to beat the statistics, again and again!

Berend