Ik ben begonnen aan mijn laatste reis

Het is zover, ik ben er niet meer. Ik ben begonnen aan mijn laatste reis. Ik heb geen verwachting. Ik weet niet hoe lang de reis zal of waar hij heen zal gaan. Ik weet niet eens of ik echt ooit weg ga. Ik stel me voor dat het licht uitgaat en dat het was. Ik ben er klaar voor. Rust. Loslaten. 

Na een goeie maart kwam een vreselijk april. Klaplong, ziekenhuis opname (4 nachten), long drainage en plakken, verstopte buikdrain, nieuwe drain; door de pijnstillers dacht ik heel even het eeuwige leven te hebben. We zouden toch naar Israël gaan met Pasen. 

Helaas bleek bij thuiskomst alles anders. De ziekte had het van me gewonnen.

Ik was opgezwollen en had geen energie. Alles deed pijn. Het werd niet beter. De vermoeidheid werd erger en het geratel van mijn longen gaf me een benauwd en angstig gevoel. De rek was eruit. Ik ben door de lawine ingehaald en verzwolgen. 

Wat was ik verdrietig. Wat waren we verdrietig. De kinderen waren ongelofelijk sterk en bijzonder. Doordat zij de juiste vragen stelden baanden ze het pad voor mij. Zij hebben samen met Suzanne mij ter hand genomen en mij geholpen bij mijn moeilijkste besluit. Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Wat ben ik trots op ze.

De laatst week was super mooi. Met voldoende pijnstillers kon ik toch nog echt genieten. We hebben met zijn vijven afscheid van elkaar kunnen nemen op een mooie, intieme en dierbare manier. Het deed geen pijn meer want het was goed. Iedereen was er klaar voor. Iedereen heeft kunnen zeggen wat hij of zij wilde. Het was een week met een sterretje. Zo mooi. Zo intiem. Het is goed zo. 

Dank voor iedereen die me lange app/e-mail, kaart of brief heeft gestuurd. Ik ben geroerd door de mooie woorden en de tijd die jullie genomen hebben om met mij te delen wat jullie voor mij voelden. Het voelt alsof ik voor vele van jullie een held ben. Dat is een bijzonder gevoel.

Dank aan jullie die me blog gelezen hebben. Jullie gaven me een platform om te schrijven en een uitlaatklep op te huilen. De ziekte heeft me laten inzien dat ik toch wellicht een passie heb en ergens aanleg voor heb wat niet met sporten te maken heeft. Dit was mijn verhaal.

Iedereen zal zijn eigen laatste reis maken. Ik ben eraan begonnen en ben dankbaar omringd te zijn geweest met zoveel dierbaren. Het ga jullie goed.

P.S.: Gezien de meivakantie zal de samenkomst ter nagedachtenis van mij pas in mei plaatsvinden. Ik vind het jammer er niet bij te kunnen zijn en wens jullie een fijne middag en een goeie borrel toe.