2018 – een goed of een slecht jaar?

Vorige week zondag zijn we in de Alpen aangekomen. Deze Kerst was er meer dan voldoende sneeuw; alles was wit bij aankomst en we werden getrakteerd om een super zonnige eerste dag. Zo’n dag die je eerder eind februari verwacht. Daarna viel er sneeuw; heel veel sneeuw. Lekker met zijn vijven raggen in de poeder. Soms mag je even opscheppen en super trots zijn op je kinderen, maar die van mij zijn van een andere planeet; die komen overal supermooi van af; on en off piste, in het bos of van een kam; niets wat zij niet kunnen. Gisteren met de middelste twee uurtjes geskied, ik kon haar nauwelijks bijhouden zo soeverein ging zij van die berg af. Vandaag hetzelfde gedaan met de oudste. Wat geniet ik van die momenten met hun even alleen. Zij krijgen dan 100% aandacht van mij maar nog belangrijker voor mij ik krijg 100% aandacht van hen waar ik weer eindeloos op vooruit kan.

Ik geniet ervan met zijn vijven te zijn en met de familie van Suus. Een deel van mij zou het liefst helemaal alleen zijn om elk moment te genieten van mijn eigen familie; niet afgeleid te worden door anderen. Maar een ander deel geniet intens om als bergfurher ook de drie kids van Suus haar broer mee op sleeptouw te nemen en te laten zien hoe mooi het is om te skiën in de diepe sneeuw. Daarnaast is het leuk om te zien hoe goed onze kids met die van Suus haar broer kunnen opschieten.

Ik was verbaasd hoe ik het conditioneel uithield. Het was alsof de Alpen en het skiën iets in mij losmaakten waardoor ik niet merkte dat ik midden in de zware chemo was. Natuurlijk, je rust uit in de lift maar toch, ik kon bijna de hele dag gaan, gaan, en nog eens gaan. ’s Avonds was ik wel moe. Maar over het algemeen voelde ik me “on top of the world”.

Na 3 dagen skiën merkte ik langzaamaan dat mijn energie achteruitging. Van het ene op het andere moment barstte de bom. Als een klein kind met mijn ziel onder mijn arm kwam ik in mijn donkerste bui terecht tot nu toe. Als een verwende puber verpeste ik de sfeer. Gelukkig was daar de reddende engel, mijn middelste, die mij een life line aanbood en voorstelde om met mij naar huis te skiën.

Lang heb ik nagedacht waardoor ik me zo depressief voelde. Natuurlijk kwam dat doordat ik te veel had gegeven, maar ik denk ook dat het met de confrontatie met de realiteit te maken heeft. Het lukte me niet meer om mijn kop in het zand te steken en niet na te denken over de impasse in welke ik zit. Thuis is het makkelijk niet verder te denken dan wat die dag gaat brengen. Door de meeste ochtenden iets standaards te doen met een bekende, daarna te slapen, dan me bezig te houden met de thuiskomst van de kinderen en het reilen en zeilen thuis is het heel overzichtelijk. Weinig prikkels van buitenaf, weinig confrontatie met jullie normale leven. Sowieso voelen Suus en ik ons niet uitbundig, eerder tegen het saaie aan. Ons leven houden we klein; wat daarbuiten gebeurt interesseert ons minder of misschien wel niet even. Is dat asociaal? Het is, ben ik bang, onze beste en enige overlevingsstrategie.

Het skiën gaf mij heel even het gevoel dat ik alles aan kan – geen mens die mij zag skiën zou kunnen bedenken dat mijn lichaam vol chemicaliën zit of dat ik er misschien volgend jaar niet ben (niet dat dat iemand op de piste iets interesseert). Door te veel energie te hebben gegeven (ondanks dat ik super heb genoten van het skiën) viel het kaartenhuis ineen. Daarbovenop ben ik opeens enorm verkouden geworden en voel ik me licht grieperig. Komt dat doordat ik te veel heb gegeven of omdat ik sowieso een lage weerstand heb? Energie is net geld, je kunt het maar één keer uitgeven. Natuurlijk maak ik me zorgen wat het effect is van deze verkoudheid. Kan ik donderdag aan de bak? De extra week vrij had ik me anders voorgesteld……het leven is niet anders.

Door het allemaal op te schrijven valt alles weer op zijn plaats. Ik heb niet meer die gedachten dat dit wellicht de laatste Kerst en Oud & Nieuw is die ik ga vieren. Die gedachten deden pijn en gaven mij ontzettend veel verdriet. Maar belangrijker nog, dat soort gedachten helpen niet; niet voor mezelf, niet voor mijn familie, niet voor mijn weerstand; voor niemand niet.

Er is maar een ding te goed in 2018. De schouders eronder. Niet toe geven aan negatieve gedachten. Focus. De beuk erin. Maar bovenal genieten van wat ik wel heb.

Stay strong

I will beat the statistics again.

Berend