Om terug te komen op mijn laatste blog, de begrafenis van mijn oma was heel mooi en waardig. Voor mijzelf was de kerkdienst vrij heftig en emotioneel. Ik vind kerken mooie plekken om tot rust te komen, het ritueel van een katholieke mis is vertrouwd, de wierrook ruikt heerlijk, het gezang en de standaard teksten voelen als vanouds. Maar....wat er gezegd wordt over dat het leven maar een tussenfase is naar iets mooiers vind ik moeilijk te accepteren. Ja, het is een fijne gedachte om te kunnen bedenken dat er iets is na de dood, maar gvd dit is het leven. Dit is het moment waar je alles uit moet halen. Waar je met volle teugen van moet genieten. Waar je vaker stil moet staan wat je gedaan hebt, wat je wil doen en wat je achter wil laten. Dit is het leven.
Genoeg diepgang voor dit moment, terug naar de mooie ski vakantie. Eerst een weekje bij de ouders van Suus. Zo'n week van Kerst is het altijd wat rustiger in een skigebied. De kids hadden zo wat prive-les. Eline en Fleur zatten ieder met nog 2 anderen in een groepje. Oene had het wat moeilijker met 7 fransen in de les.....zeker aangezien ze 3 volle dagen, inclusief lunch, skiles hadden. Het sneeuwde af en toe en regende zelfs een keer maar overal was het een mooie week waarin Suus en ik een paar lange dagen met zijn 2-en geskied hebben. Op zaterdag hebben Fleur, Eline, Suus en ik de overtocht gemaakt van Morgins naar Morzine. Het bleek achteraf helemaal niet zo'n zware tocht voor de dames. We kwamen al om 13.30 aan in Morzine, na een lange en gezonde lunch in de zon.
We zaten met zijn 19-en (mijn hele familie - ouders, broers en zus plus aanhang) in een chalet aan de piste. Helemaal top. In mijn familie is de focus op skiën en we zijn behoorlijk competitief. Mijn vader was ooit Nederlands afdalingen kampioen. Elke ochtend ging een groep volwassenen om 8.30 al weg om te skiën. Vaak waren we vroeger dan de meeste liften open gingen. Maar wat een genot om als eerste van de net geprepareerde pisten af te snellen. In een ochtend skieden we meer dan menig een in een dag of meer zou doen. Zoals gezegd is er een mooie dosis competitie in onze familie. Elke piste wordt een soort wedstrijd..heerlijk! Mijn snelste afdaling dit jaar 138.9 km/u.....Om 12 uur werden de kinderen opgehaald en lunchten we en groupe (19pax) ergens op de berg in de zon. De middag werd besteed om met zijn allen te skiën. De kinderen hebben ook dit jaar weer een hoop medailles gehaald. Nog even en ze hebben allen alle skiklassen doorlopen. Afgelopen vrijdag hebben we met zijn 5-en een zwarte pisten gedaan. Eline en Fleur als routinees, Oene met iets meer effort. Diezelfde dag moest ik voor het eerst bekennen dat Fleur sneller beneden was op een ijzige rooie piste dan haar ouwe.....mooi om dat mee te maken als ouder, dat je kinderen beter in iets worden dan jij zelf. Oene zijn Frans is met sprongen vooruit gegaan..non, non, non, non, attention.....met het afkeurende vingertje van de lerares erbij.
Op 1 januari had ik om 10.15 al 2 keer de Muur van de Portes du Soleil gedaan. Ik ben die dag ook mijn telefoon verloren op de piste. Ik heb hem ook weer teruggevonden een halve centimeter van een ravijn af...als dit geen goed voorteken is van 2013 dan weet ik het ook niet. Op woensdag met mijn broertje en zwager een gids in gehuurd. We hebben 5 fantastische off piste afdalingen gedaan in 30 cm verse poeder, een steile graad opgeklommen van 100 meter (vooral niet naar achter kijken en al helemaal niet vallen), door dichte bossen geskied zoals in de oude James Bond movies. In totaal hebben we bijna 8000m hoogtemeter naar beneden geskied in 1 dag. Ik ben er nog steeds moe van......maar heb niet onder gedaan t.o.v. de andere..sterker nog ik geloof dat ik het sterkste was die dag. Ik heb zelden zo weinig aan kanker of ziek zijn gedacht als die week.
En toen kwamen we terug in Bussum.....hoewel we een heerlijke zondag hadden, Jesse ophalen bij vrienden (hij had hun woonkamer als uitlaatplek gebruikt) en met vrienden wandelen en 's avonds gezellig eten, was het maandagochtend toch echt heel confronterend. Nee, aan de kinderen lag het niet, die voelen zich thuis op school en keken er zelfs naar uit om terug te keren....maar voor mij en Suus. Ik loop op school en hoewel ik al een aantal ouders ken, voel ik me een buitenbeentje...wat hebben wij nou behalve gezeur en verdriet te bieden? Dat geldt niet alleen op school maar net zoveel in de buurt. We hebben geen nieuw sociaal leven; hebben er geen energie voor gehad en ik betwijfel of we het nu wel gaan hebben. Ik word gelukkig nog zo nu en dan ingekopieerd in e-mails uit Singapore, waar ik dan ongevraagd commentaar lever op de plannen van de jongens daar om met zijn 10-en de jungle triathlon te doen......Wat een onzin.
Daarnaast rijst de vraag bij zowel mij als Suus, wat moeten we doen? Hoe moeten we nu ons leven invullen? Moet ik voorzichtig gaan werken, moet Suus weer gaan studeren of zich gaan oriënteren om weer te gaan werken? Moeten we energie steken in een nieuw sociaal leven? In het kort voelt ons leven als dat van een reiziger die in transit is wachtend op zijn volgende vlucht....het grote verschil is dat wij niet weten waar naar toe en hoe lang de reis gaat duren. En soms voelt dat heel erg vervelend en word je daar heel erg verdrietig van.....afgelopen zaterdag hadden we eigenlijk de Emirates vlucht moeten hebben via Dubai naar Singapore in plaats van op dezelfde tijd de Transavia naar Rotterdam. Ik had heel graag die andere vlucht genomen naar Singapore. Vandaag de uitslag van laatste second opinion gehad. Hetzelfde verhaal. Ik heb het er mee gehad om te horen dat het terug gaat komen en ik dood ga. Ze snappen er geen reet van. Ik ga niet dood. Ik ga die klote ziekte verslaan.
Morgen naar het ziekenhuis voor antibody en bloedtesten. Het moet gvd goed zijn. De beuk erin. Positief proberen te blijven en erin blijven geloven.
Stay strong.
I will beat the statistics.
Berend
What a holiday! We had 2 fantastic weeks in the alps, snow, sun, fun and wonderful family around us. Absolutely fabulous. Fortunately, because I had so longed for it in the past months. The idea of skiing was a way for me to get through the tough months. To have something to look forward to. The danger of longing for something too much is that it will be a disappointment, especially if you have envisioned how it will be for such a long time.... but not this time. It has surpassed my wildest expectation.
Referring to my last bog, the funeral of my grandmother was very beautiful and dignified. For me the church was quite emotionally. I think churches are great places to unwind, the ritual of a Catholic mass is familiar, the incense smells great, the singing and the standard texts are familiar. But .... what is said about life only being an intermediate stage before something more beautiful I find hard to accept. Yes, it's a great idea to be able to envisage that there is something after death, but damn this is the real thing. This is when and where you need to do it. Where you should enjoy to the fullest. Where you need to think about what you have done and want to do and leave behind. This is the life.
Enough spiritual thoughts for now, back to the wonderful skiing holiday. First week with the parents of Suus. The week of Christmas is always relatively quiet in a ski resort. The kids had more or less private lessons. Eline and Fleur were each with 2 others in a group. Oene had a more cultural experience with 7 French kids in his class ..... especially since the class was 3 full days long including lunch. It snowed a bit an even rained once but overall it was a lovely week in which Suus and I also enjoyed a couple of full days skiing. On Saturday, Fleur, Eline, Suus and I made the crossing from Morgins to Morzine. It turned out to be a relatively simple trip without any difficulties for the ladies. We arrived at 13.30 in Morzine, after a long and healthy lunch in the sun.
We were 19 (my whole family - parents, 2 brothers and sister including spouses and kids) in a chalet on the piste. Absolutely marvellous. In my family, the focus is on skiing and it is pretty competitive. My father was once the Dutch downhill champion. Every morning, a group of adults left at 8.30 for an early morning of skiing. Often we were earlier on the piste than most lifts opened. But what a pleasure to be the first on the newly groomed slopes rushing down the mountains. In a morning we would ski more than most would o in a day or perhaps a week..... As said, there is a fair amount of competition in our family. Each track is a kind of race.. great fun! My fastest downhill time this year was 138.9 km / hours.....at noon we would pick-up the kids, have lunch with the entire group somewhere on the mountain in the sun. The afternoon was spent skiing with the family. The children won many medals this years. Soon they all will have finished their classes and be ready for the real races. Last Friday we completed a black slope with the 5 of us. Eline and Fleur as routinees, Oene with a little more effort. That same day I had to admit that Fleur was faster down an icy slope piste than her old dad.... nice to experience as a parents, that your children are better than yourself in certain exercise. Oene also learned some french..... non, non, non, non, attention ..... with a disapproving finger of the teacher including.
On the first of January at 10:15 I had already skied twice off the famous Portes du Soleil wall. I also lost my phone that day on the slopes. I found him back a half inch of a ravine ... if this is not a good omen for 2013 I don't know it. On Wednesday my brother, brother in law and I hired a guide. We made 5 fantastic off piste descents in 30 cm of fresh powder, climbed a steep cliff of 100 meters up (do not look back and for sure do not fall), skied through dense forests like in the old James Bond movies. We have nearly descended in total 8000m altitude meters in one day. I'm still tired ...... but I survived that day and was not less physical shape than the others......in fact I believe I was the strongest that day. I have rarely though so little about cancer or being ill as that week.
And then we came back to Bussum ..... although we had a lovely Sunday, picked-up our dog Jesse (he had used their living as dog outlet) and went for a short walk through the woods with friends and had a lovely dinner, Monday was really very challenging. No, it was not the children, they feel at home at school and even looked forward to returning .... but for me and Suus. I walk through the school and although I now know a few parents, I feel like an outsider ... what do we have to offer except whining and sadness? This applies not only to the people at school but just as much to the people in our neighborhood. We have no new social life. We do not have the energy and I doubt whether we are going to ever have it. I am happy that occasionally I am being copied-in in emails from Singapore, where I deliver unsolicited comments to the plans of 10 of my friends to do the jungle triathlon.....what a nonsense.
The question also arises to Suus and me, what should we do? How should we fill in our lives? Should I go to work cautiously, should Suus go back to studying or to orientate herself to restart working? Should we invest in a new social life? In short our life feels like that of a traveler in transit waiting for his next flight .... the big difference is that we do not know where are flight is heading and how long the journey will take. Sometimes this feels very annoying and sad ..... last Saturday we should have had the Emirates flight from Geneva to Singapore instead of at the same time the Transavia to Rotterdam. I'd really like to have taken that flight to Singapore. Today I had the result of my last second opinion. Same story as before. I've had it hearing that it's coming back and that I will die. They do not get it. I'm not going to die. I am going to beat the fucking disease.
To the hospital tomorrow for antibody and blood tests. It will be damn good. Fuck it. Try to stay positive and keep believing in it.
Stay strong.
I will beat the statistics.
Berend
Geen opmerkingen:
Een reactie posten