Ik had eigenlijk een blog willen wijden aan hoe kanker je veranderd maar dat is niet gelukt. In januari zijn jullie die nog van mij te goed want reken maar dat kanker je verandert, of je het wil of niet.
We hebben heerlijk sinterklaas met zijn 5-en gevierd. Suus en ik zijn met zijn 2-en dagje naar Maastricht geweest. Mijn moeder haar familie komt uit Maastricht. Het is een niet Nederlandse stad; mensen zijn vriendelijk en zien er verzorgd uit. Je kunt er heerlijk eten. Een stad waar ik van hou en me behoorlijk thuis voel. Suus en ik sliepen in een oud klooster en hebben genoten van een sterren diner in een hippe tent. Ik wist niet dat komkommer mouse zo lekker kon smaken! De dag erna hadden we onze jaarlijkse Sinterklaas lunch bij mijn groot moeder Bonnemaman. We waren met zijn 60. Het hoogtepunt is de kado-kamer, waar voor iedere van haar kinderen (inclusief kleinkinderen en achterkleinkinderen) een tafel heeft vol met kleine kado's, chocolade en mandarijnen. Bonnemaman ziet dan op haar stoel te genieten hoe iedereen blij verrast is hoe gul Sinterklaas weer is geweest.
Mijn moeder haar familie bestaat uit 2 Nederlandse takken en 2 Frans-Belgische takken. Een groep waar iedereen zo verschillend is maar waar iedereen elkaar heel goed kent en begrijpt. Mijn oma huurde tot 4 jaar geleden iedere zomer (sinds de jaren 70) gedurende de maand juli een grote villa waar we met zijn allen vakantie vierden in Knokke le Zoute. Vroeger een mondaine badplaats vol oude Belgische (Frans-stallige) families; nu een over de top badplaats vol russen en luidruchtigen Nederlanders. Toen ik jong was verbleef ik er een kleine maand en later als student en werkende een lang weekend. Een huis waar we met zijn 26-gen prima konden leven; mede dankzij een lijst aan strenge regels waar iedereen zich meer of minder aan hield. Mijn oma zat altijd aan het hoofd van een lange tafel; de andere zaten op zo ongeveer op senioriteit naast haar. Ik, als een van de jongere, zat altijd mijlen ver van haar of zelfs aan een andere kleine tafel. Ik heb eindeloos veel goede herinneringen aan mijn vakanties aan de kust. Met alle neven en nichten sporten we veel, deden er spelletjes, gingen naar het strand en keken met de neven altijd de tour de France.
De dag na de lunch zijn we nog een stukje Limburgse vlaai bij haar gaan eten. Ze woonde nog steeds alleen midden in het centrum van Maastricht. Mijn oma had de gave om iedereen speciaal te laten voelen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik haar lieveling's kleinkind was. Ongetwijfeld dat de andere 13 kleinkinderen dat zelfde gevoel hadden. Om de 5 jaar ierden we haar verjaardag met een grote familie reünie. Tijdens het dineer sprak ze altijd. De helft van speech in het Frans (haar moeder taal) en de andere helft in het Nederlands. In haar speeches zaten altijd duidelijk boodschappen verwerkt. Ze hechte heel veel waarden aan familie. Wij respecteerden haar enorm.
Bonnemaman is afgelopen vrijdag, een kort weekje na de lunch, plotseling overleden. Precies zoals ze dat zelf gewild had; zomaar opeens zonder ziekte bed. Ze is 92 jaar geworden. Vorig weekend hintte ze nog dat dit wellicht de laatste Sinterklaas lunch zou zijn. Ik heb haar toen gezegd dat ik hoopte ook zo oud te worden. Ik hoop het echt. Haar overlijden heeft veel bij mij los gemaakt. Ik zie erg op tegen haar begrafenis komende weekend. Het doet me erg denken aan de mijne. Een morbide gedachte. De 6 mannelijke klein kinderen gaan haar kist de Sint Servaas in dragen (ik dus ook). Wie zou er mijn kist dragen als het zover komt? Wil ik begraven worden of gecremeerd? We zouden eigenlijk zaterdag naar Genève vliegen. De kinderen gaan nu met de ouders van Suzanne mee komende vrijdag met de auto. Ze gaan dus niet naar de begrafenis. Wie zou er eigenlijk op mijn begrafenis komen? Hoe belangrijk vind ik dit? Hee dat is een lekker nummer voor een begrafenis.....Wie zal er spreken bij mij? Wat gaan ze zeggen? Gedachtes die bij het leven horen, of niet....ik weet het niet meer. In iedere geval zijn het gedachtes waar je vreselijk droevig van wordt. Gedachtes die je nooit wil hebben.
Afgelopen week een aantal 2nd opinies gehad. De mentale voorbereiding kost kracht en zorgt ook voor de nodige stress. Het fijne is dat de antwoorden een duiding zijn. Het jammere is dat niemand een oplossing heeft op dit moment. Had ik niet langs deze artsen moeten gaan? Nee, het is juist goed. Ik wil er zeker van zijn dat ik er alles aan doe om deze kut ziekte de baas te zijn. Daarnaast hebben verschillende doctoren nu geconfirmeerd dat mijn type kanker (adenocarcinoom) niet door drank en roken wordt veroorzaakt maar door vette pech en wellicht reflux uit de maag. De 7 redenen die ik opgaf zijn in ieder geval pure onzin! Mijn respons op de chemo is "zeer fraai" volgens mijn behandelende arts, wat ook weer geconfirmeerd is door de andere. Ik ben zelfs als "witte raaf" aangeduid door 1 van de artsen. Zo veel geluk heb ik! Het is nu hopen dat de kanker, die hoe jonger je bent, hoe agressiever hij is, zo lang mogelijk en het liefst voor altijd weg blijft. Wellicht is over 1 jaar resectie een optie als het het hele jaar wegblijft maar nu in iedere geval niet. Deze boodschap sterkt mij om weer een strak regime qua dieet te volgen en sterk me om ongelofelijk veel te gaan genieten van de komende 2 weken skiën. Eerst een week in Morgins met de ouders van Suus (en 2 dagen met haar broer en zijn familie) en daarna een week met mijn ouders in Morzine met de gehele familie. Ik verheug me enorm erop, helemaal op de skitocht van Morgins met Morzine welke ik met Eline en Fleur ga ondernemen.
Suzanne, de kinderen en ik wensen jullie allen een hele fijne Kerst toe en een gezond 2013. Dat de gvd kanker een jaar bij iedereen overslaat!
Stay strong. I will beat the statistics.
Berend
It's been quiet on my blog. Why? December is always a busy month in the Netherlands. Sinterklaas (Dutch traditional family holiday), family birthdays, Christmas and a weekend away with Suus and the children. We also obtained a lot of second opinions.
I actually wanted to dedicate my next blog on how cancer changes you, but unfortunately I did not have sufficient time for such blog. I will prepare it in January because you can bet that cancer changes you, whether you like it or not.
We had a wonderful Sinterklaas with the 5 of us. Suus and I went to Maastricht, the most southern city in the Netherlands. My mother's family comes from Maastricht. It is not a very Dutch city, people are friendly and look smart. The food and restaurants are great. A city that I love and in which I feel quite at home. Suus and I slept in an old monastery and enjoyed a fancy dinner in a trendy restaurant. I did not know that cucumber mouse could taste so good! The next day we had our annual Sinterklaaslunch at my grand mother's home. We call her Bonnemaman. We were with 60 people. The highlight is the gift room, where each of Bonnemaman's children has a table filled with small presents and chocolates for each of its children, grandchildren and grand-grandchildren. Bonnemaman enjoys the spectacle to see how surprised everyone is how generous Sinterklaas has been that year.
Bonnemaman has 4 children, 2 who live in the Netherlands and 2 who live in the French speakng part of Belgium. Together it is a diverse group where everyone is different but where everyone knows each other very well and understands each other. My grandmother used to hire (up to 4 years ago) every summer (since the 70s) a large villa on the Belgian coast (Knokke Le Zoute) during the whole month of July where we celebrated our summer holidays. Knokke Le Zoute is formerly a fashionable seaside resort full of old Belgian (French-speaking) families, now at overtop town full of Russians and loud mouthed Dutchies. When I was young I stayed there for a month and later on as a student and while working I would stay there a long weekend. The villa was huge; we could stay ther comfortably with the 26 of us. There were strict rules. My grandmother always sat at the head of a long table, the other sat next to her in order of seniority. I, as one of the younger ones, was always miles away from her or even at another table. I have endless good memories of my holidays there with the entire family. We did a lot of sports, played games, went to the beach and always watched the Tour de France with the cousins.
Last Sunday, the day after the lunch we went visited her and ate a piece of southern Dutch cake. She still lived on her own in the center of Maastricht. My grandmother had the gift that she could let everyone feel special. I have always been convinced that I was her favorite grandchild. No doubt that the other 13 grandchildren share that same feeling. Every 5 years we would celebrate her birthday with a big family reunion. She would also speech at the diner. Half of the speech was given in French (her mother tongue) and the other half in Dutch. Her speeches always included clear messages family values. We respected her greatly.
Bonnemaman died last Friday suddenly, a short week after the lunch suddenly. It happened exactly as she wanted, a sudden death without any illness. She was 92 years old. Last weekend she was hinting that this might be the last Sinterklaas lunch. I then told her that I hoped that I would become as old as she. I really hope so. Her death has triggered a lot of emotions. I'm not looking forward to her funeral this weekend. It makes me think a lot about mine. A morbid thought. The 6 male grand children will carry her coffin in to the Saint Servatius church (me too). Who would carry my coffin when the time comes? Do I want to be buried or cremated? We would actually fly to Geneva Saturday. Our children will leave for Switzerland with Suzanne's parents tomorrow. They will not go to the funeral. Who would actually come to my funeral? How important do I find this? He that is a nice number for at a funeral.....Thoughts that are part of live...or not. I do not know it any more. In any event these are thoughts that make me very sad. Thoughts you never want to have.
This week we had a number of 2nd opinions. The preparation requires a lot of mental strength and results in the (un)necessary stress. The good thing is that the answers are all the same. The pity is that nobody really has a solution at this time. Should I not have gone to these doctors? No, it's good. I want to make sure that I do everything that I can possibly can to bet this decease. In addition, several doctors now confirmed that my type of cancer (adenocarcinoom) is not caused by alcohol or smoking but is caused by pure bad luck and reflux from the stomach (which I am not sure I had). The 7 reasons mentioned last time are pure bullocks. My response to chemotherapy is "very nice" according to my doctor, which was again confirmed by others. I am even like "a white crow" denoted 1 of the doctors. It is now just time to keep the fingers crossed that the cancer, which the younger you are, the more aggressive it is, stays as long as possible and preferably forever away. Perhaps in 12 months or so resection is an option but only if it stays away and in any case not now. This message strengthens me back to a strict regime in terms of diet and strengthen my believe to enjoy the next two weeks skiing. First a week in Morgins with the parents of Suus (and 2 days with her brother and his family) and then a week with my parents in Morzine with the whole family (18 pax). I am looking forward to it, even more to the ski trip from Morgins to Morzine which I will undertake with Eline and Fleur.
I wish you all a very merry Christmas, and a healthy 2013. That the damn cancer stays away that whole fucking year!
Stay strong. I will beat the statistics.
Berend
Gelukkig nieuw jaar vriend! Veel ski plezier. Er wordt veel aan je gedacht. Dat je het weet. Die 10 kamp staat nog steeds toch? En je krijgt bij mij niets kado :-)
BeantwoordenVerwijderen