Misschien toch niet....

Wat kan het weer toch snel omslaan. Van een ontspannen zomer en begin van de herfst is het tij in een aantal weken behoorlijk gekeerd. Het begon met wat oplopende tumormarkers. Toen bleek ik veel meer vocht in mijn longen te hebben dan een paar weken ervoor. Daarnast werd het elke keer weer rechtstaan na een chemo steeds moeilijker. Vorige week hebben ze een longpunctie gemaakt. Ze hebben met een lange dunne naald tussen mijn ribben door een dikke spuit vol vocht uit zowel het linker als het rechter deel van mijn borstkast gehaald. De uitslag hebben we gisteren gekregen. Zoals zo vaak de laastste tijd is het antwoord niet ‘conclusive’. Gelukkig, er zat geen bloed in het vocht (wat enorm slecht nieuws zou zijn) maar helder vocht door de trombose veroorzaakt was het ook niet. Het was troubel wat duidt er op dat er cellen in zitten. Zeer waarschijnlijk kankercellen. Later deze week krijg ik een nauwkeruiger uitslag; maar ‘conclusive’ zal het in alle waarschijnlijkheid niet zijn. De verdenking/verwachting van de arts is dat het om uitzaaiingen in het longvlies gaat. Deze kunnen er langer zitten; ze zijn niet te zien op de scan maar kunnen er toe leiden dat je longvocht lekt. Na 75 kuren is het niet zo gek dat je lichaam langzaam uit elkaar aan het vallen is. Daarnaast had ik een flinke verkoudheid zou dat er ook niet toe kunnen leiden dat je meer vocht in je longen krijgt. De arts denkt van niet. Ik hoop dat ze het verkeerd heeft. In de tussentijd hebben we besloten te stoppen met het zwaarste middel dat ik kreeg om me de kans te geven te herstellen. De gedachte is dat het middel dat ik blijf krijgen wellicht het effectiefs is; we hopen dat maar.

Ik voel me behoorlijk opgeblazen en heb een buikje dat soms kan aanvoelen alsof het enorm wil uitzetten, wat weer een gevoel van misselijkheid geeft. Daarnaast, ben ik kortademig en heb een soort van rokers-kuchje door het vocht in mijn longen. Elke week probeer ik een keertje te rennen. Precies 20 minuten. Kijken hoe ver ik kom. Nou, dat was niet ver dit weekend. Het voelde alsof ik een korset aan had tijdens het rennen, waardoor ik weinig lucht kreeg en heel stroef liep. Best kut. Ik ga het dit weekend weer proberen. Kijken of het beter gaat....

Het crue van alles is dat er ook een hoop goed nieuws was. De klieren in mijn buik zijn enorm geslonken. De grootste is nog maar 3 mm; en dat is heel erg klein voor een kankerklier! De tumormaker is, nadat hij heel licht begon te stijgen, gestabiliseerd en nog steeds maar een fractie van hij eerder was dit jaar. Dat geeft hoop. Wellicht dat de behandeling nog wel gaat aanslaan, ook op het longvlies.

De arts maakt zich het meest zorgen om de longen. Gelukkig kunnen ze wat tegen het vocht doen op termijn. Ik hoef dus niet bang te zijn te gaan stikken. Maar ik kan het niet ontkennen dat ik het lichamelijk steeds zwaarder krijg. Ik kan eigenlijk niet meer rennen; wat kan ik straks nog meer niet doen. De arts was helder dat ik anders erbij zit dan een half jaar geleden. De kunst is niet te veel na te denken over wat zal komen en te genieten van elke dag. Dat is makkelijer gezegd dan gedaan, maar na ruim zes jaar dit spel op het hoogst haalbare niveau te hebben gespeeld lukt het me aardig. Structuur en dingen doen helpen me enorm. Gisteren in plaats van na de uitslag naar huis te gaan, ben ik, zoals eerder gepland, met twee close friends naar de IDFA gegaan. Gewoon net doen alsof het er niet is en proberen te genieten van het leven dat ik (nog) heb.

Gelukkig is die vreselijke baardmans in het land en belangrijker nog, met kerst gaan we met mijn ouders, (schoon-)broers, (schoon-)zussen, neven en nichtjes naar mijn broer en zijn gezin in Kenia. Daar ga ik me nu op focussen; zonder dalen geen pieken. Ik blijf sterk. De beuk erin.

Stay strong,

I will beat the statistics, again and again.

Berend