Zomerdip

Het is alweer een tijd geleden dat ik iets gepost heb. Ik had afgelopen tijd er weinig behoefte aan maar nu op de terugweg uit Italië besef ik me maar al te goed dat het soms nuttig en fijn is om je gedachten te ordenen. Wat een heerlijke 4 dagen had moeten zijn met Suus, mijn zoon en zijn beste maatje in Calamandrana werd voor mij na 2 dagen een (Casamet)drama. Twee nachten met heel weinig slaap, ondanks een handvol pillen waar je een olifant mee een week zou kunnen laten slapen, zorgden ervoor dat ik in een zwaar negatieve spiraal terecht kwam, waarin enorm ben gaan piekeren en mezelf steeds meer zielig ben gaan vinden.

Sinds kort moet ik mezelf elke dag een injectie geven tegen trombose. Het prikken doe ik zelf maar geeft wel enorme blauwe plekken. De trombose werd opgepikt door de artsen omdat ik vocht in buik heb. Het is niet zeker dat het vocht door de trombose komt maar laten we hopen dat dat de reden is  anders is het namelijk heel slecht nieuws....De laatste scan, midden juli gaf iig aan dat de chemo de groei van de kanker vooralsnog heeft gestopt en wellicht zelfs heeft gezorgd dat het kleiner wordt. Dat was een opluchting hoewel de trombose, het vocht en de dagelijkse injectie de pret behoorlijk onderdrukten. Het voelt toch alsof ik in een glijdende schaal naar beneden ben terecht gekomen waarin mijn lichaam het langzaam maar zeker steeds moeilijker heeft. De meeste mensen gaan niet dood aan de kanker maar aan de complicaties die de kanker en chemo veroorzaken. Ik durf steeds minder vooruit te kijken en die gedachte doet pijn. Steeds vaker heb ik verdrietige gedachten die getriggerd worden door dingen die ik zie of hoor. Een lijkenwagen op de weg, een film waarin iemand overlijdt of gewoon de gedachte of Suus wel weet hoe iets werkt in ons huis in Calamandrana of hoe we het gereed gaan krijgen voor verhuur.....mijn brein ging er in Italië helemaal op los.

Het klinkt misschien raar, ik krijg veel liefde en aandacht van verschillende mensen, maar de laatste tijd voel ik geregeld heel erg alleen. Terwijl ik dit opschrijf vloeien de tranen rijkelijk...Alleen. Het voelt zo alleen deze strijd. Na meer dan zes jaar aanstaan en vechten gecombineerd met de glijdende schaal omlaag voelt net nu even heel zwaar. Ik heb moeite mezelf op te laden. Om te gaan genieten van de komende 3 weken met zijn vijven op vakantie, terwijl ik me besef dat dit de laatste keer zo zou kunnen zijn. Als ik me zo alleen voel bouw ik een enorme dikke hoge muur om me heen waar Suus niet doorheen komt. Ik sluit me dan af terwijl ik me soms besef dat ik dat doe. Hulde aan mijn vrouw dat ze toch elke keer dat pikhouweel pakt en er op losslaat. Meestal lukt het Suus dan ook die muur te breken en me uit die diepe put te halen maar makkelijk gaat dat niet.

Soms helpt het 't op te schrijven zoals het voelt. Even geen doekjes er omheen. Puur en eerlijk. Ik besef me eens te meer dat mijn leven bestaande uit wekelijkse chemo gecombineerd met dagelijkse golf mij houvast geeft en structuur. Naast mijn gezin geeft het golfen, en met name het feit dat het langzaam maar zeker steeds beter gaat (hcp 7.8), mij een raison d'etre.

Morgen moet ik weer aan de bak. Daarna pas weer over 14 dagen. Ik vlieg dan heen en weer voor mijn chemo. Vanavond goed slapen. Daarna de meisjes ophalen van kamp en zondag op vakantie. Ik besef me dat ik mijn beste beentje voor moet gaan zetten om deze vakantie te laten slagen. Making positive memories. Ik kan het en moet het doen. De beuk erin.

Stay strong, I wil beat the statistics again and again.

PS. Op weg naar Italië 3 dagen genoten van Chamonix. Wat zijn de hoge alpen toch betoverend. Nu heerlijk in Calamandrana genieten van elkaar en de visite die langs gaat komen.