woensdag 25 september 2013

Afhaken

Ik ben een afhaker en dat doet pijn. Twee weken geleden zou ik de Gerrie Kneteman classic fietsen, gezellig met een aantal bekende en minder bekende vrienden een rondje door Amsterdam en de Wijdemeren. Ik ben afgehaakt, de dag ervoor heb ik de knoop doorgehakt om het niet te doen. Ik was moe en 110 km voelde als teveel voor mij. Dit weekend zou ik naar de Alpen gaan en een lekkere wandel/klimtocht maken met een Singaporese maat en 2 vrienden van hem. Ik heb net de knoop doorgehakt. Het heeft mij heel veel moeite gekost. Maar ik kan het fysiek en mentaal niet aan. Vanochtend 30 km gefietst met mijn neef en nu ben k kapot. Ik moet afhaken. Een werkwoord die in mijn vocabulaire niet voorkwam tot 2 weken geleden. Het doet pijn. Reuze pijn om af te haken. Opzeggen, afzeggen, stoppen, afhaken; het voelt als je niet aan je woord houden tegenover derden maar ook tegenover jezelf. Het voelt als falen. Een mislukking. Het voelt ook als opgeven. Ik wil niet opgeven. Mijn drijfveer is mijn motor. Maar het kost mij steeds meer moeite om mezelf voort te drijven.

Vorig jaar was mijn leven makkelijk. Overleven. Elke dag was een dag erbij. Daarnaast heb ik eindeloos veel mijlpalen behaald. Maar nu. Nu dat het overleven iets zichtbaarder is komt het besef van wat er over is van mijn leven. Dubbel en dwars aan. Mijn leven zoals het was is over en zal nooit meer hetzelfde zijn. Daarnaast word ik elke dag op verschillende momenten geconfronteerd met mijn beperkte bestaan. Gisteren was Fleur jarig. 9 jaar, hiep hiep hoera! Maar ga ik ook Eline en Oene's 9de verjaardag mee maken? Laatst zag ik een jonge dame van 16 hand en hand lopen met haar vriendje...ga ik dat ooit meemaken met mijn eigen kinderen. Ik merk ook dat ik mijn kinderen iets mee wil geven. Maar veel dingen zijn ze gewoon nog te jong voor. Zeker Oene val ik lastig met veel levenslessen waar hij nog veel te jong voor is. Daarnaast behandel ik hem daarom vaak niet als 5 jarige maar eerder als een veel oudere jonge, die hij gewoon niet is. Onterecht en niet handig van mij.

Terug naar het thema van vandaag "afhaken". Ik moet het accepteren dat ik niet alles meer kan en dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Daarnaast moet ik accepteren dat ik even een dip zit. Ik moet kracht halen uit wat ik wel kan. Het grappige is dat mijn mindfullness me leert dat ik niet moet "moeten". Het blijkt dat ik daar nog niet zo goed in ben. Met tijd komt wijsheid en hopelijk ook een nieuw balans. De mindfullness les van deze week is: Wat dient mij? Een vraag waarin mijn eigen grenzen centraal staan. Een les die ik nog aan het leren ben. Niet zwart wit zijn maar een balans zoeken.

Het werken geeft me vooralsnog energie. Ik geniet van het forensen. Ik geniet van het even niet ziek zijn. Even normaal zijn. Er is ook al een voorzichtig begin gemaakt in het leveren van een bijdrage aan. Dat blijft lastig zeker als je maar 2 ochtenden aanwezig bent. Het zal nooit heel veel meer worden.......

Volgende week dinsdag chemo. Voor het eerst zie ik hier enorm tegenop. Als ik maar goed uitgerust ben. Als ik maar niet zo moe word als de vorige keer. Als mijn bloedwaarden maar goed zijn. Als het maar werkt.

Volgende week vrijdag CT scan. Fingers crossed voor een stel mooie foto's. Ik heb enorm behoefte om weer de bevestiging te krijgen dat het goed is. Dat de K ziekte voor zover mogelijk onder controle is. Dat het gewoon even mentaal en fysiek tegen zit doordat ik een jaar lang gestreden heb boven mijn kunne. Dat het inderdaad niet terug is. Dat ik met wat rust & mindfullness een nieuw balans weet te vinden en uit dit dal kom. De dinsdag erna zal ik met publiek (jullie? - vergeet je niet aan te melden bij het AVL!!! gaarne voor 1 oktober) een cheque overhandigen aan mijn arts. Het wordt een mooi event. Ik zal daar ook wat gaan zeggen en de film van de beklimming van de Mont Ventoux laten zien. 4 dagen later vertrekken we naar Singapore voor mijn "I am still alive" tour. De kinderen verheugen zich enorm erop. Ik hopelijk ook. De beuk erin, maar dan met balans.

Stay strong

I will beat the statistics

Berend

Geen opmerkingen:

Een reactie posten