De grote Mont Ventoux blog! The big Mont Ventoux Blog!

Het is nu een week geleden. We zitten alweer sinds vrijdagnacht in de alpen. Eerst lekker met zijn vijven en sinds gisteren met Suus haar broer, vrouw en kinderen. We zijn lekker aan het wandelen. Gisteren hebben we een wandeling van bijna 6 uur gemaakt. Zoals gewoonlijk, ken ik ook met mijn kinderen geen grenzen.....maar ze vinden het super leuk en lopen allen als echte Deitersen in de bergen, met een eigen rugzak met proviand, soms een beetje zeuren, maar het liefst met grote passen naar de eeuwige sneeuw en de mysterieuze hoge toppen.

Ik kijk terug met heel veel plezier naar mijn Mont Ventoux exercitie. We vertrokken zondagavond vanaf Schiphol. De groep bestond uit mijn broer en zusje (mijn broertje vervoegde zich pas maandagnacht laat bij ons om dinsdagochtend vroeg), de Oostenrijkspecialst uit Leiden, de man uit Singapore die naar New York gaat, de man aka berg en mijn lieve Suzanne. Het is altijd even spannend om te zien hoe een groep die elkaar niet kent op elkaar gaat reageren. Maar zoals verwacht werd het al gauw een homogeen geheel waar we hard om elkaar en met elkaar lachten. Als verrassing had ik wielershirts laten maken voor onze groep. Een beetje gewaagd qua kleur en compositie maar wel zo mooi en herkenbaar op de kale berg!

We kwamen 's nacht rond 1 uur aan op bestemming, waar het geknipper van het rode licht van de "Observatoire" de enige hint van de kale berg in het donker was.

Maandagochtend na een gezond ontbijt onze fietsen opgehaald. Suus had op het laatste moment bedacht dat het leuk zou zijn om mee te fietsen. Als Pantani fietste ze met ons mee de colletjes op. Ze heeft duidelijk talent en het vind het ook nog leuk ook. Na de zomer een fietsje voor haar regelen en samen lekker door het Hollandse landschap fietsen! We hebben die maandag een heerlijk rondje gefietst; 3 colletje gepakt, de col de Suzette, col de Chaine en na een goede lunch bij la Fleur Blue (leuke table d' hote gerund door Nederlands stel) de col de la Madeleine, iets meer dan 60 km en zo'n 800 meter hoogtemeters gedaan. Voor de geoefende fietser een lekker rondje; voor diegene die iets meer had moeten trainen net iets te ver......bij de tweede col stonden als verassing mijn schoonouders ons op te wachten (die waren toch in de buurt). Gezellig! Na een gezond diner op tijd naar bed voor de grote dag.

Dinsdagochtend vroeg op. Ik was gezond gespannen zonder dat mijn spanning mij (of de groep) te veel werd. Ons hotel lag op de Mont Ventoux route, wat betekende dat we eerst 4 kilometer moesten afdalen naar de fontein vanwaar elke echte Mont Ventoux beklimming begint. Rond half negen begon onze echte tocht.

Ik had me voorgenomen het rustig aan te doen. Nergens in het rood te gaan. De eerste 5 kilometers zijn redelijk vlak, we reden dan ook bijna als groep naar boven. Lekker rustig aan. De man aka Berg bepaalde voor mij het rustige tempo; dank!

Daarna ga je het bos in. Je ziet opeens niet meer hoe de weg gaat, je hebt alleen maar bomen om je heen en de weg gaat opeens verraderlijk omhoog, tot zo'n 11.5% stijging. De man uit Singapore die naar New York gaat was er toen al vandoor en sommige anderen hadden de groep al uit het oog verloren achter ons. Ik ging met mijn broer en zus rustig naar boven. Zij bepaalden het tempo en hielden me rustig. Na zo'n 4 kilometers in het bos voelde ik dat ik harder kon, ik deed mijn muziek op en begon rustig van ze weg te rijden, op zoek naar de man uit Singapore die naar New York gaat.

Halverwege de tocht wist ik het zeker, dit was te doen, dit was zelfs te doen onder de 2 uur. Ik werd opeens ingehaald door een jonge Belgische renner; hij ging net iets harder; hij reed zo hard als ik ook wel zou kunnen fietsen dacht ik. Ik heb heerlijk, totdat ik bijna uit het bos was (na ~15km), achter hem aan gereden; hij als de haas, ik als de jager (of was ik de gier die gratis meefietste...). De man uit Singapore die naar New York gaat haalde ik ergens aan het eind van het bos in.

Onderweg reden Suus en haar ouders langs en stonden ze klaar als echte soigneurs om te kijken hoe het met iedereen ging en om bananen en water uit te delen en foto's te maken. Na het bos, als je bij het mystieke Chalet Reynard bent, begint het kale gedeelde van de berg. Je ziet opeens de top, het wordt zichtbaar hoever je nog moet. Ik wist het toen helemaal zeker de 2 uur was makkelijk haalbaar!

Net voor de top zag ik de jonge Belgische renner voor me, ik moest hem inhalen, ik zou voor hem finishen; en zo gebeurde het. Na 1 uur en 52 minuten was ik boven, moe en voldaan maar niet kapot. Ik had genoeg energie voor de tweede tocht. Het was nu wachten op de rest.

Een voor kwamen ze binnen, de ene fitter dan de anderen. Ik heb enorm respect voor diegene die weinig of niet getraind hadden en toch gewoon boven kwamen.

Het uitzicht vanaf de top was prachtig. Je had wel een jasje nodig tegen de kou(de wind). Gezamenlijk reden we naar Sault voor een koolhydraten lunch, al uitkijkend op de kale berg. De beklimming vanaf Sault is langer, 25 km inplaats van 21km, maar minder stijl en met minder hoogtemeter (1200 m ipv 1600).

We vertrokken gezamenlijk uit Sault. De man aka Berg en de man uit Singapore die naar New York gaat gingen er snel vandoor. De familie Deiters en de Oostenrijk specialist reden en groupe de eerste paar kilometers. Langzaam werd de groep kleiner. Ergens halverwege haalden we de man aka Berg in. Ik reed met mijn zusje de laatste kilometers voor het kale gedeelte.

Bij Chalet Reynard liet mijn zusje me gaan, op zoek naar de man uit Singapore die naar New York gaat. Ik kwam hem tegen, net nadat hij de man met de hamer was tegen gekomen. Ik weet zeker dat hij mij eruit had gereden als hij echt getraind had voor deze tocht. Respect heb ik voor zijn doorzettingsvermogen en enthousiasme om het te proberen. Het weer was ook anders dan bij de eerste beklimming. Hardere wind en bewolking, een aangename verandering tov het warme weer van de ochtend. Ieder deed ook de tweede beklimming op zijn eigen tempo, langzaam maar zeker de kale berg bedwingend. Mooi om te zien hoe mijn broer en de Oostenrijk specialist, beide met weinig of geen fiets-kilometers in de benen voordat het Mont Ventoux plan ontstond, de kale berg twee keer opfietsten zonder echt kapot te gaan. Mijn zusje is van nature een grote sporter en beklom zonder al te veel moeite de Mont Ventoux twee keer. Mijn broertje fietste mee zonder ooit 1 keer op een echte racefiets te hebben gezeten, hij deed het puur op wilskracht. Ik kan me voorstellen dat hij behoorlijk kapot was de dagen erna. De man aka Berg was lang ziek geweest en dus niet instaat te trainen. Hij deed het ook op pure wilskracht, zichzelf meerdere malen tegenkomend op de we naar boven.

Maar toen we eenmaal allen boven waren, was het alsof we als team het gehaald hadden. Tijd voor de zoveelste groep foto!

Toen begon het genieten. De dag werd afgesloten in de tuin van Chateau Talaud aan een lange linnen tafel met een mooie Mathusalem fles goeie rode wijn (voor mij helaas enkel groene thee). Het was me een dag! De volgende ochtend weer in alle vroegte op om tijd het vliegtuig te halen.

Het zit erop. Ik heb het gedaan zonder echt kapot te gaan. De training was niet voor niets. De dagen erna was ik wel moe, soms zelfs heel moe, van de inspanning, de korte nachten en het feit dat het erop zit. Heel even was ik emotioneel. Het was gelukt maar ga ik nu doen? Een leegte maakte zich meester van me. Maar gelukkig gierde de adrenaline door mijn lichaam en vreugde overwon het duidelijk van verdriet. Steeds minder voel ik me een kankerpatiënt. Steeds meer een surviver. Misschien dat het medisch niet kan, maar zo voel ik me en ik geniet ervan!

Zonder jullie steun en donaties was het nooit hetzelfde geweest. De teller staat nu op Euro 58,000. Ik verwacht nog een behoorlijk bedrag van de verdubbelaar. Misschien dat we wel de Euro 65,000 gaan halen. Ik begrijp van het AVL dat dit wellicht de meest succesvolle persoonlijke fundraising is. Jij hebt dit mogelijk gemaakt. Dank. In september zal er in het AVL een officiële cheque overhandiging plaats vinden. Mijn arts zal dan ook een voordracht houden over onderzoek naar slokdarmkanker. Jij bent hierbij hiervoor uitgenodigd.

Vanaf eind augustus ga ik misschien wel weer een paar ochtenden per week werken. Nu genieten van 5 weken vakantie met de familie. Ik heb er zin. De beuk erin.

Stay strong

I will beat the statistics

Berend

It is now a week ago. We are already since Friday in the Alps. First with just the five of us and since yesterday with Suus her brother, wife and children. We are making nice hikes. Yesterday we made a walk of nearly 6 hours. As usual, I also know no limits with my kids..... but they find it super fun and walk as real Deitersen in the mountains, with their own backpack with supplies, sometimes a little bit of whining, but mostly with great strides to the eternal snow and the mysterious high peaks.

I look back with great pleasure to my Mont Ventoux trip. We left Sunday evening from Schiphol. The group consisted of my older brother and sister (my younger brother only joined us late Monday night), the Austria specialist from Leiden, the man “from Singapore who goes to New York”, the man “aka mountain” and my dear Suzanne. It is always exciting to see how a group who does not know each other will interact. But as expected, it quickly became a homogeneous group, which laughed together and about each other. As a surprise, I had made cycling jerseys for the group. a little bold in color and composition but so beautiful and recognizable on the bald mountain

We arrived around 1 o’clock at night at our  destination, where the flashing of the red light of the "Observatoire" the only hint of the bald mountain in the dark was.

Monday morning after a healthy breakfast we picked up our bikes. Suus at the last minute had decided to join us for cycling trip of that day. As Pantani she rode with us to the mountain passes. She clearly has talent and finds it fun too. After the summer I will need to find a bike for her so we can cycle together through the Dutch landscape! We had a wonderful Monday and cycled over 3 cols;, the col de Suzette, col de Chaine and after a nice lunch at la Fleur Blue (nice table d'hote run by Dutch couple) the Col de la Madeleine, just over 60 km and about 800 meters altitude done in a day. For the trained cyclists a nice round, for those who had not trained as much a bit strenuous ...... On the second col my parents in law were waiting as a surprise, they were in neighboorhood. How nice of them to join us! After a healthy dinner we went to bed on time for the big day.

Tuesday morning early we got up with some healthy tension in our mind without my stress being to much for me (or group). Our nice hotel was on the Mont Ventoux route, which meant that we needed to go down 4 kilometers to the fountain in Bedoin from which every true Mont Ventoux climb begins. Around half past nine the real journey began.

I had planned to do it in a relax mode. To ensure that I would no where go in the red zone. The first five miles are fairly flat, we climbed it almost as a group up. Nice and easy. The man “aka mountain” led the way for me and defined the relax pace, thanks!

Then you go into the woods. Suddenly you can not see the road anymore in front of you, you have only trees around you and the road is suddenly treacherous steep with  elevatio of  up to around 11.5%. The man “from Singapore who will go to New York” had already left us and had moved up, while others had dropped off and started to climb in their own pace. I joined with my older brother and sister and we climbed quietly at an easy pace. They again determined the pace and kept me calm. After about 4 kilometers in the forest I felt that I could go faster, I put my music on and began quietly to them to cycle away from them, looking for the man “from Singapore who go to New York”.

Halfway I knew it, it was doable even more, it was doable within 2 hours. I was suddenly overtaken by a young Belgian rider, and he cycle just a little bit faster than me, he rode as fast as I could also go I thought. I followed him until I was almost out of the woods (after ~ 15km), he was the pace maker, I was the hunter (or I was the vulture who followed him for a free lunch ...). Some where at the end of the forest I overtook the man “from Singapore who will go to New York “.

Along the road Suus and her parents followed us as real “soigneurs” with water and bananas and to take pictures. After the forest, if you have passed the mystical Chalet Reynard, the bare part of the mountain begins. You suddenly see the top, you can finally image how much longer it is. I knew it now for sure I was going to make it within the two hours.

Just before the top I saw the young Belgian rider in front of me, I had to finish in front of him, and so it happened. After 1 hour and 52 minutes I was finally on the top, tired and satisfied but not broken. I had enough energy for the second trip. I had now to wait for the rest.

Each one of them came in at their on pace, one fitter than the other. I have tremendous respect for those who had little or no training, yet had climbed the mountain at their on pace.

The view from the top was beautiful. You needed e a jacket against the cold ( wind). Together we drove to Sault for a carbohydrate lunch, while overlooking the bald mountain. The climb from Sault is longer, 25km instead of 21km, but less steep and less altimeter (1200 m instead of 1600 m).

We left together from Sault. The man “aka Mountain” and the man “from Singapore who will go to New York” made a fast getaway. The Deiters family and the Austria specialist rode en groupe the first few kilometers. Slowly the group became smaller. Somewhere halfway we overtook the man “aka Mountain”. I drove with my sister the last kilometers before the bald area.

At Chalet Reynard my sister let me go and I went in search of the man “from Singapore who will go to New York”. I overtook him just after he had met the man with the hammer. I'm sure that if he had trained more he would have ridden faster than me. I have respect for his perseverance and enthusiasm to try it. The weather was also unlike the first ascent, in the sun. Stronger wind and clouds, a pleasant change from the hot weather during the morning ride. Each cycled the second climb again at their own pace, slowly taming the bald mountain. Nice to see how my brother and the Austria specialist, both with little or no cycling mileage in the legs before the plan came up to cycle the Mont Ventoux, cycled up the bald mountain twice without meeting the man with the hammer. My sister is naturally a great athlete and did it without much trouble twice. My younger brother rode it without having been on a bike once this year, he did it purely on willpower. I can imagine that how broken he must have been the days after. The man “aka Mountain” had been sick and thus not able to train. He did it on sheer willpower, running into himself several times to get to the top.

But once we were all  on top, it was like we had made it as a team. Time for another group photo!

It was now time to enjoy. The day ended in the garden of Chateau Talaud with a long linen table with a beautiful Mathusalem bottle of good red wine (for me unfortunately only green tea). It was a hell of day! Unfortunately we needed to rise and shine early for our plane back home.

It is over. I did it without really going bust. The training was not for nothing. The following days I was tired, very tired sometimes, the effort, the short nights and the fact that it was over. For a moment I was emotional. It was successful but what to do next? An emptiness took possession of me. But fortunately the adrenaline flowed through my body and joy overcame the grief. Less and less I feel like a cancer patient. Increasingly I feel like a survivor. Maybe that's not medically possible, but that is how I feel and I enjoy it!

Without your support and donations it would never have been the same. The count now stands at Euro 58,000. I expect a decent amount from the doubler. Maybe we will reach the Euro 65,000. I understand from the AVL (hospital) that this might be the most successful personal fundraising in its history. You made this possible. Thanks. In September there will be an official ceremony during which I will hand over a cheque while my doctor will also hold a lecture on research on oesophageal cancer. You are hereby invited.

From the end of August I will maybe start working a few mornings a week. For now I will enjoy 5 weeks of holiday with the family. I'm excited. I am ready.

Stay strong

I will beat the statistics

Berend