Life is beautiful!

Vandaag mijn CT scan. Ik voel nog geen spanning. Ik mag het niet schrijven maar ik verwacht goed nieuws. Ik voel me sterk. Ik ben me bewust dat het met deze ziekte zomaar kan zijn dat je lichaam je voor de gek houdt; maar niet vandaag. Maandag krijgen we de uitslag. Ik weet nu al dat ze mijn dosis Capecitabine (pillen die ik 2 weken slik) gaan aanpassen. Mijn handen zijn rood, verveld en mijn knokkels van mijn wijsvinger en middelvinger zijn ontstoken. Mijn voeten zien er niet veel beter uit. Ik baal hiervan. Ik wil volle gas vooruit. Het is een afweging maken tussen zelf kunnen leven en vechten tegen de kanker. Ik heb nu al moeite om dingen open en dicht te maken. Ik moet eigenlijk als sinterklaas 24/7 witte handschoenen dragen om min handen te beschermen...ik zal jullie de details besparen maar met mijn continue bijna bloedneuzen zien die handschoenen er vaak niet uit. Maar ik mag niet klagen. Het gaat gezien de omstandigheden heel goed.

Gisteren een ochtendje naar kantoor. Nette broek uit de kast gehaald, gestreken overhemd aan, gesp-schoenen, das, nette riem...oh ja ze dragen pakken in Nederland...nette broek weer uit, pak aan...mijn vader, en tevens mijn chauffeur, die op straat mijn das omdeed net voordat ik de bank instapte. Een raar moment voor beiden....zeker als je 38 bent! 

Vroeger was ik 1 van de weinigen die er altijd business casual uitzag...maar nu wil ik er als een bankier uitzien (gevaarlijk woord tegenwoordig in Nederland). Ik wil laten zien dat ik er nog ben. Ik heb nog steeds een kleine bos haar. Voor een onbekende zie ik eruit als een soort van afgetrainde militair (of mislukte skinhead?) in pak...de gast wil je niet tegenover je hebben bij een onderhandeling.....niemand die kan zien dat deze sloper kanker heeft. 

Ik heb een aantal mensen gesproken. Het blijft, zoals gezegd, leuk dat iedereen tijd voor me neemt. Wat heb ik ze te vertellen..geen idee, niets over business, klanten of deals. Niets zinnigs dus. Ik luister en wordt ge-update over de stand van zaken. Het geeft me energie. Ik moet er niet aan denken nu te moeten werken...maar later lijkt het me weer heerlijk. 

's Middags een rondje gefietst door de bossen en over de hei. Ik voelde me enorm bevoorrecht..op 1 dag gewerkt, gesport en genoten van het mooie weer, met de kids thee gedronken, gegeten en hen naar bed gebracht...dat had niet gekund als.....

Het verjaardagsdinner van Suzanne was een groot succes. Ik heb haar zien genieten van de aandacht. Ze straalde en zag er bloedmooi uit in haar nieuwe pakje. Ik heb ook genoten. Welke man zou niet genieten om met 18 vrouwen aan 1 tafel te zitten. Er is veel gesproken. Mooie dierbare worden. Over 5 jaar weer een groot spektakel als ze 45 wordt, ben ik gewoon weer bij.

Stay strong.

I will beat the statistics.

Berend

Later today, I will have my CT scan. I do not feel anxious. I may not write it but I expect good news. I feel strong. I am aware that this disease may just be fooling me at the moment, but not today. Monday we will get the results. I know now that my dose of capecitabine (pills I swallow two weeks long) will be adjusted. My hands are red, the skin has fallen off and the knuckles of my index and middle fingers are inflamed. My feet do not look much better. I do not like it the reduction in medicine. I want full speed ahead. It is a tradeoff between able to live and fight the cancer. I have been struggling to open things and close them. I should be wearing white gloves like Santa Claus 24/7 to protect my hands ... I'll spare you the details but as a result of my almost constant small nosebleeds the gloves do not look that nice typically. But I should not complain. It is going ok given the circumstances.

Yesterday I went to the office for during the morning. Nice pants out of the closet, ironed shirt, black leather shoes with buckle, tie, black belt ... oh I almost forgot they wear suits in the Netherlands as opposed to the Singapore pants... I changed into my pant... my father, who was also my driver, made my tie just before I entered the bank. A strange moment for both of us .... especially given that I am 38!

I used to be one of the few who always wore business casual ... but now I look like a real slick banker (dangerous word nowadays in the Netherlands). I want to show that I still alive. I still have some hair. For an unknown I look like some sort of military-trained (or failed skinhead?) in suit ... you do not want to find me at the other side of the table during a negotiation ..... nobody will be able to see that I have cancer.

I have met a number of people. It remains, as I said before, nice that everyone takes the time for me. What do I tell them .. no idea, nothing about business, customers or deals. I have nothing interesting to say. I just listen and get updated on the daily business. It gives me energy. I can not think of having to work now .. but then again I am looking forward returning to my job.

In the afternoon I cycled through the woods and over the heath. I felt enormously privileged .. on one day I worked, exercised and enjoyed the beautiful weather, I drank tea and ate with the kids, put them to bed ... I could not have done that if .....

The birthday dinner Suzanne was a great success. She really enjoyed herself and loved it to be the center of attention. She  looked gorgeous in her new dress .... I also enjoyed it; which guy would not enjoy being with 18 women at one table. A lot of speeches where given, warm and nice words said.  Her next big party will be in five years, I be there to enjoyed it!

Stay strong!

I will beat the statistics.

Regards, Berend