Still going strong

Nog een paar dagen chemo-pillen en dan zit sessie 3 erop. Nog 2.5 dag, 15 grote pillen en 5 kleine...ik ben sinds kort aan het aftellen. Maandag (dag 7 na mijn derde ziekenhuis-sessie) voelde ik me opeens echt misselijk en lamlendig zoals ik me nog niet eerder had gevoeld. Ik had me juist redelijk goed gevoeld na mijn derde sessie. De kids elke dag naar en van school gebracht/gehaald, Fleur naar haar eerste hockey training op Gooische gebracht, met Oene een leuk middag met zijn tweeën gehad (naar de apotheek en het park), met Eline heel Bussum doorgefietst opzoek naar een passende fiets, veel gewandeld, oude vrienden gesproken; het kwam dus als verassing. De dag erna (dinsdag) tijdens het wandelen, net weg van huis en opeens, aan het einde van mijn latijn; alsof elke stap enorm veel kracht kostte. Ik had toen moeten omdraaien en in mijn bed gaan liggen, maar ik ging door met als gevolg dat ik die middag echt helemaal kapot en leeg was. Dit had ik nog nooit gevoeld (niet na de marathon, de Mont Blanc of de Madagui). Mijn hersenen gingen in overtime; zou dit elke keer erger worden, zou ik dagen lang in mijn bed moeten liggen, wordt het ooit beter, kan ik dit wel aan, wil ik dit wel....nu een paar dagen verder realiseer ik me dat ik ondanks de chemo ongelofelijk veel doe en heb gedaan. Chemo kost kracht en energie. Ik moet naar mijn lichaam luisteren maar ik moet me ook beseffen hoe goed het is gegaan en gaat. Ik moet mijn rust nemen, zowel 's avonds als overdag en dat lukt me steeds beter.

Laatst vroeg een oude vriend mij of ik anders leefde. Ik antwoordde "dat hoop ik". Ik ben van nature niet een echte denker maar meer iemand die dingen op gevoel doet met mijn hart op mijn tong. Ik besef nu dat ik niet anders leef dan vroeger maar dat ik bewuster dezelfde dingen doe. Dat ik elke dag me realiseer hoe gelukkig en bevoorrecht ik ben om bepaalde dingen mee te maken en te beleven. Gisteren waren er 4 dierbare vrienden uit mijn studententijd bij ons. Het ene stel woonden bij ons in de straat in Singapore en waren speciaal voor ons overgekomen, het ander stel wonen nu bij ons om de hoek. Het is mooi om te zien hoe gemakkelijk het weer als vanouds voelt. Het was heerlijk dat ik niet het middelpunt was. Het was een een fijne en bijna normale avond.

Vandaag Oene zijn eerste 2 doelpunten zien scoren voor Sparta - BFC. Hij rende het hele veld over om mij een high-five te geven. Dinsdag Eline haar Judo les gezien. Klein, maar sterk, lenig en vooral niet bang. Vorige week heeft Fleur voor eerst in een Gooische tenue gespeeld en met 10-1 gewonen uit tegen Huizen, ze had een hoop van de doelpunten gescoord. Wat is het toch mooi om vader te zijn.

Het is gek en zeker wennen voor Suzanne om mij thuis te hebben. Mijn dagen vullen zich vanzelf en vliegen voorbij. Ik mis het werken niet, maar moet er niet aan denken dat ik al met pensioen ben.....Ik probeer deze periode als een "forced" sabbatical te zien met de gedachte dat ik ooit weer de corporate ring ga betreden. Ik heb gelukkig nog regelmatig contact met mijn oude team in Singapore. Elke week sturen ze me een update over de deals waar ze aan werken, de dingen die ze bezig houdt en hoe het verder gaat. Het blijkt dat ze het best zonder mij kunnen....zo'n 2.5 jaar geleden was ik baasje geworden van het leningsgedeelte van Natural Resources in Azië. Er was een mogelijkheid geweest om terug te gaan en een wellicht mooiere baan in Amsterdam te doen, maar ik had gekozen voor de diversificatie, niet alleen drijvende platforms, maar ook olie & gas en ertsen&edelmetalen, maar ook het werken buiten het hoofdkantoor en het leven buiten Nederland. Het was een gok die uiteindelijk na een wat stroeve start goed was uitgepakt. Ik had een nieuwe baas die dicht op mij zat, maar waar ik veel van kon leren en goed mee kon samenwerken. Ik had 4 nieuwe mensen aangenomen. Stuk voor stuk goeie persoonlijkheden maar niemand met echt ervaring in de sector en in project financiering. Het was in de jaren ervoor moeilijk geweest om onze target te halen. Maar sinds het nieuwe team, hebben we veel succes geboekt doormiddel van hard en goed samenwerken. Het was en is een hecht team met een goeie balans tussen professionalisme en gezelligheid (hoe ga ik dat woord in het engels vertalen?????).

Het is in Azië hard werken en de deals vallen nooit zomaar in je schoot. Het is net als met hagel schieten, 10 keer je best doen en dan wellicht blijft er 1 over die je kan doen....Maar het is leuk zaken doen in Azië. Je bent op jezelf met weinig directe support of mensen die iets ergens wat van moeten vinden. De organisatie in de regio is behoorlijk plat en er zijn korte lijnen en plezierige samenwerking met de risico-management kant van de bank. Elke land is anders zaken doen. Mijn voorkeur was toch voor de Japanners en hun manier van zaken doen. Na meer dan 10 jaar heb ik ook echt een band met hun ontwikkeld. Suzanne en ik zijn gelukkig nog in April een weekje in Nara, Kyoto en Tokyo geweest. Een echte aanrader... de cultuur, de mensen, het eten en de natuur. Wij hebben heerlijke fietstochten door de 3 steden gemaakt.

Ik kijk niet uit naar sessie 4. Maar je kan niet als je pas kamp 1 hebt bereikt stoppen en niet doorgaan naar kamp 2. Je zal dan nooit de top bereiken. De uitdaging van deze berg is dat je niet weet hoe hoog hij is en hoe je lichaam erop gaat reageren, zowel qua reductie en overwinning op de kanker maar ook wat betreft de bijwerkingen van de medicijnen. Langzamerhand worden mijn handen en voeten zeer pijnlijk....daarnaast ben ik ook een stuk moeier dan voorheen. Wanneer ik weer kan sporten weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik nog steeds veel doe en nog niet aan mijn bed ben gekluisterd. Dit is de chemo die zijn werk doet...ik voel het. Ik wil het. Het is nu zaak te blijven focussen op de positieve dingen en genoeg rust te nemen. Ik ben sterk en put kracht uit mijn in het verleden behaalde resultaten. De beuk erin.

Stay strong.

I will beat the statistics.

Berend


Just a few days of chemo pills left and I will have completed session 3. Still 2.5 days, 15 large and 5 small pills ... I recently started to count them. Monday (day 7 after my third hospital-session) I suddenly felt really sick and miserable; a feeling I had never felt before. I had felt pretty good after my third hospital-session. I had played walking school bus for the kids, brought Fleur to her first hockey training, spent a fun afternoon with Oene (went to the pharmacy and the park), cycled for hours with Eline in search of a suitable bike for her, walked a lot, met-up with old friends. It came as a surprise to me. The next day (Tuesday) while walking, I had just left home, I felt as at the end of my rope, as if every step took a lot of strength. I should have turned around and lie down in my bed, but I continued as a result of which I really felt devastated and totally empty at the end of the day. I had never felt like this before (not even after the marathon, Mont Blanc or Madagui). My brains went into overtime, would it be worse each time, would I lay for days in my bed, would I ever feel better, can I handle this, do I want to do this.... a few days later and I realize that despite the chemo I still have done and do a lot of things. The chemo is eating into m strength and energy. I have to listen to my body but I must also realize how good it has gone and goes. I need to rest, both at night and during the day. I am getting better at it but still need to improve on this.

An old friend asked me if I lived/acted differently now. I replied "I hope so". I'm not a natural thinker but rather someone who does things based on my feeling with my heart on my tongue. I realize now that I act/live differently than before, that I do the same things more consciously. Every day I realize how lucky and privileged I am to do certain things. Yesterday we had four dear friends over from my student days. One couple lived in our street in Singapore and came over specially to see us, the other couple now lives just around the corner. It's nice to see how easy it was to hook up again. How familiar it feels. It was wonderful that I was not the center of attention. It was a great and almost normal evening.

Today I saw Oene score his first 2 goalsfor Sparta - BFC. He ran the whole field over to me to give a high-five. Tuesday I saw Eline take her second Judo lesson. She's a bit smallish but strong, agile and not afraid. Last week Fleur wore for the first time the Gooische uniform; she won with 10-1 while scoring most of the goals. Itsn't it great to be a father.

It's strange to be at home always, certainly for Suzanne. My days seem short. I do not really miss my job but I do not consider myself as retired yet..... I try to see this period as a "forced" sabbatical with the thought that I will re-enter the corporate arena in due time. I am fortunately still in touch with my old team in Singapore. Every week they send me an update on the deals they're working on, the things they do and how live goes on. It appears that they can cope without me.... About 2.5 years ago I became boss of the lending part of Natural Resources in Asia. There had been an opportunity to go back and probably do a more interesting job in Amsterdam, but I had chosen for diversification, not only floating platforms, but also oil & gas and metals & mining, but also to work outside the main office and live outside the Netherlands. It was a gamble that finally after a slow start paid off. I had a new boss who was pretty involved but from whom I could learn a lot and worked pleasantly with. We had hired 4 new people. Each good individuals but none with real experience in the sector and project financing. In previous years it had been difficult to reach our targets. But since the new set-up, with a collective effort and hard work we have been very successful. It was and is a strong team with a good balance between professionalism and gezelligheid (how do I translate that word in English?????).

It's hard working in Asia and the deals do not just land in your lap. It's like hail shooting; you chase 10 deals and at best you end up with one.... But it's nice to do business in Asia. You're on your own with little direct involvement or people who have something to say. The organization in the region is quite flat and there are short lines and pleasant cooperation with the risk management side of the bank. Doing business in each country is different. My personal preference was the Japanese and their way of doing business. After more than 10 years, I have really developed a bond with them. I am so glad that Suzanne and I went to  Nara, Kyoto and Tokyo last April. I really recommend it... the culture, the people, the food and the nature. We did some nice cycling tours in each of the 3 cities. Tokyo by bike is great!

I do not look forward to session 4. Having reached camp 1 you can not camp 2. If you would stop you will never reach the summit. The challenge of this mountain is that you do not know how high it is and how your body will react on it, both in terms of reduction in and victory over cancer but also with respect to the side effects of the medication. Gradually, my hands and feet become very painful .... I am also a lot more tired than before.  I am unsure when I will start running/cycling again. What I do know is that I still have much to do and I not shackled to my bed. This is what happens when the chemo does its job ... I feel it. I want it. It is important to continue to focus on the positive things and rest enough. I am strong and draw my strength from my past achievements. Head on!

Stay strong.

I will beat the statistics.

Berend