Wat vliegt de tijd toch snel als je het gevoel hebt dat je alles onder controle hebt. Lucht in de banden, zo noemen Suus en ik. Tijd en ruimte voor ‘normale’ zaken. Even net doen alsof we een gewoon gezin zijn met gewone problemen. Heerlijk! Echt genieten, de zomer lachend achter ons latend. Weer naar school. Allemaal feestjes verder voor de dames. Wat groeien die kids toch snel; een tweede op de middelbare, de eerste alweer in de derde (nog maar 4 jaartjes en dan of she goes.....) en de laatste alweer in groep 7. Wat mag ik mezelf gelukkig prijzen dat ik dit allemaal meemaak. Dat zag er 72 chemo kuren geleden toch heel anders uit. 8 tot 11 maanden hebben we nu al 6 tot 8 keer vermenigvuldigd! Ja, gisteren mijn 72ste kuur gehad. Da’s een hoop chemicaliën in mijn lijf. Nog steeds doet ie het nog best goed. Het is weel een beetje komisch. Ik ben geswitcht van spuiten zetten tegen trombose naar pillen slikken. Maar deze pillen geven weer bloedneuzen dus neem ik 6 keer een andere pil per dag tegen de bloedneuzen. Nu maar afwachten wat die pillen weer voor bijwerkingen hebben om weer andere pillen te nemen tegen die bijwerkingen......nog even en ik moet pillen nemen tegen een bepaalde bijwerking waar je kanker van krijgt, dan is de cirkel iig weer rond. Een goed gevoel.
Zoals gezegd doet het lichaam het nog redelijk Elke week een keertje 20 minuten rennen; als ik me goed voel haal ik nog 12 kilometer per uur gemiddeld (i.e. 4 km in 20 minuten), op een slechte dag 10 kilometer per uur. Een beetje kickboksen op dinsdag bij de ninjawarrior tijgerin van Muiderberg samen met mijn kleine (laat daar geen onduidelijkheid over zijn) zusje een beetje conditie bij spijkeren en agressie kanaliseren. Ik golf een stuk minder, nu dat mijn handicap op 6.9 staat vind ik het ook wel prima. Even dat NGF kaartje halen met deze lage handicap, daar had ik nooit van kunnen dromen. Zo heeft elke nadeel toch echt een voordeel. Belangrijkste voordeel is natuurlijk de zeeën van tijd die ik toch met mijn kinderen beleef. Van huiswerk maken, samen lezen, leuke dingen doen, op vakantie gaan, voor hen koken, samen kleren kopen, samen golfen...etc. dat had ik in een normaal bestaan nooit zo kunnen doen. De oudste is bijna 2x zo oud als toen ik ziek werd, de tweede ruim 2x keer zo oud en de jongste bijna 3 keer zo oud. De jongste zal me nooit meer herinneren hoe ik was toen ik nog normaal was. Hij kent me niet anders dan ziek. Maar hij weet ook niet anders dat ik heel veel thuis ben en hem haal en breng naar van alles en elk weekend naar hem sta te kijken langs de lijn. Dat zelfde geldt natuurlijk ook voor zijn zussen. Die tijd neemt niemand ons af. Ooit zullen ze beseffen dat hun jeugd heel anders was dan dat van andere....
Mijn relatie met Suzanne is alleen maar sterker geworden afgelopen 6 jaar. Natuurlijk zijn er ups en downs. Maar zonder haar had ik hier niet gestaan. Zij is en blijft mijn bakken in deze mist. Samen zijn we zo veel sterker dan alleen. Het is ongelofelijk dat het ons samen lukt toch nog een best normaal leven te leiden met de kids. Ondanks alles, ondanks dat ik elke dag een middagslaap doe en elke avond vroeg naar bed gaat, minimaal 1 dag per week helemaal niets kan doen door de chemo en niet meedoe aan het normale werkende leven. Maar veel belangrijker nog ondanks ook dat Suus een heel ander leven leeft dan waar zij voor getekend had toen me met mij in zee ging, zonder dat ze er ook maar iets aan kan doen. Natuurlijk zal zij ook soms wel nadenken over de tijd als ze ooit alleen verder moet. Wie is er flexibeler en veerkrachtiger de patiënt of de verpleger? De verpleger, die moet namelijk ook zorgen dat het normale leven gewoon doorgaat voor de kids en de mensen om ons heen.
Een ding weet ik zeker, we zijn allemaal veel flexibeler en veerkrachtig dan we denken. Suzanne en ik zijn niet speciaal, jij had het ook gekund en zal het ook kunnen mocht het ooit nodig zijn, als je tegen iets aanloopt wat je niet had verwacht. Focus, geduld, positiviteit en liefde zullen je een hoop brengen. Je zal versteld staan wat je allemaal kan!
72 chemo’s, 30 CT scan’s, 5 liter bloed minder en 200+ prikken verder, sta ik nog best overeind. Elke kuur wordt wel zwaarder. Stapeling heet dat. Ik weet niet hoe lang ik dit nog zo ga volhouden. Het lijkt alsof de kanker niet groeit. Kleiner worden is nog maar de vraag. Een ding weet ik zeker, ik moet mijn chemo’s binnenkort gaan aanpassen anders val ik toch om en dat willen we niet. Hoe ik de chemo zal aanpassen weet ik nog niet. Een algemene dosis reductie of doorgaan met 1 van de 2 middelen, maar welke dan???? Daarnaast moet het natuurlijk nog blijken dat de chemo nog effectief is. Over een paar weken heb ik weer CT scan. Er zijn nog maar 1 of 2 middelen over en dan ben ik zogenaamd uitbehandeld. Dat klinkt leuker dan het is. Dan laten ze me aan mijn lot over. Wachten tot de kanker me heeft opgegeten.......
Oei dat klinkt heftig. Nu nog niet nodig om me daar druk over te maken, maar even genieten van dit fantastische herfst weer. Ook dat pakken ze ons niet meer af. De beuk erin en genieten maar.
Stay strong
I will beat the statistics again and again!
