Vandaag mijn tweede chemo gehad. Voor de chemo krijg
ik drie anti-allergiemiddelen; één waar je van gaat slapen, één waar je niets
van merkt en één waar je na een paar uur (nu) hyper van wordt...Just so you
know!
Drie weken achter elkaar moet ik één keer per week
naar het ziekenhuis. Dan een weekje rust en daarna weer drie weken achter
elkaar, weekje rust en weer...totdat ik het niet meer volhoud, of de kanker
terug is. Zonder einddatum dus. Met een beetje geluk houd ik het 4 tot 6
maanden zo vol! Ik wist niet wat ik moest verwachten. Het is minder zwaar dan
de zware kuren van vorig jaar maar ook echt geen aspirine. 30% kans dat ik kaal
ga worden. Ik voel nu al tintelingen in mijn handen en heb een bek vol afte om
nog niets te zeggen over mijn stoelgang. Donderdag vorige week voor het eerst
deze kuur gekregen...vrijdag voelde ik me nog redelijk, zaterdag en zondag
waren een stuk minder. Op en neer ging het. Helaas met uurtjes, waarin ik me
echt heel slecht voelde. Niet misselijk maar meer ellendig alsof je een hele
zware kater hebt (Those were the days!). Hoewel het wellicht ook aan het weer
lag (Heerlijk Hollands - lekker klagen over mooi weer) bekroop me wel de
gedachte: Hoe ga ik dit volhouden? Hoe ga ik in godsnaam over 3 dagen weer aan
de chemo? Is dit hoe het de rest van mijn (korte) leven zal zijn? Dit is tegen
het onmenselijke aan......Gelukkig ging het maandag weer een stuk beter.
Dinsdag kick-boxen met mijn kleine zusje bij de master uit M'Berg. Ik heb
beeldmateriaal maar die durf ik niet te posten....dan denken jullie dat ik
(denk dat ik) Bruce Lee ben! Ik doe het rustig aan maar het helpt mij zowel
fysiek als geestelijk; en dat komt niet alleen door het in elkaar slaan van
mijn kleine zusje.....op woensdagochtend met Suus een kleine rondje gefietst. Daar
geniet ik intens van, samen met Suus door het Hollandse landschap
fietsen, samen erop uit, samen iets normaals doen. Tussendoor thuis roeien en
veel, heel veel gegolfd. Handicap 8,8.....ik speel het echt, hoewel ik niet
omhoog ga door niet alle mindere kaarten in te leveren, wat tegenwoordig mag
aangezien ik enkel een intentie uitspreek! Ongetwijfeld dat ik hier reacties op
ga krijgen!
De scan van vorige woensdag gaf een aantal vergrote
klieren aan; gelukkig niet noemenswaardig groter dan een paar weken ervoor. De
trendlijn van de tumormarkers gaat langzaam omhoog maar er zit geen echt
spectaculaire stijging in. Er zit dus nog best een hoop lucht in de band. Daarom
ben ik met mijn arts in onderhandeling om na deze kuren weer terug te gaan naar
Xeloda; één van de middelen die ik 3,5 jaar lang heb gebruikt, die zo goed zijn
werk heeft gedaan.
Maar het plan ligt er. En zo gaan we het ook doen. Ik
neem, samen met Suus, weer de controle over! We gaan dit varkentje wassen.
Ik voel de chemo die ik vanmiddag ingespoten heb gekregen werken. Vaak voel ik
lichte pijn/steek op random plekken in mijn buik, door bewust te zijn van dat
gevoel, krijg ik een warm sensatie rondom die plekken en weet ik dat de kanker
wordt aangevallen. De tumoren worden langzaam kleiner gemaakt. The battle is on
en nog lang niet over!
Nu de titel nog. Ja, ik heb gerookt. Ja, ik heb hier
spijt van. Maar als iemand er last van had deed ik het niet. Voor de ingang van
het AMC staan veel rokers. Ook bij borden met "Zone voor NIET roken".
Bijna elke keer is het raak. Ik heb al de klachtenlijn van het AMC gebeld. Die
waren blij met mijn boodschap. Om eerlijk te zijn geniet ik ervan om als een
echte “crusader” die mensen aan te pakken. Het verhaal heb ik al talloze keren
verteld. Elke keer krijg ik er een stoot adrenaline van. En dat helpt. Daar
gaan we dus....Vorige week woensdag had ik een scan. Naar een normale scan ga
ik alleen. Ik reed naar het AMC en stapte mijn auto uit en dacht al: eens
kijken of er mensen staan te roken....en ja hoor bij het eerste bordje - zone
voor niet roken was het al raak, er stonden twee jongens van 20 een “peukie” te
doen. Ik vroeg hen zo aardig mogelijk - want de adrenaline maakt me een beetje
hoekig op zo'n moment - of ze konden lezen.....ze keken mij verbaasd aan, alsof
ze water zagen branden, waarop ik snel zei: "Daar staat toch duidelijk
zone voor niet roken". "Ah, man we staan daar toch een meter
vandaan", waarop ik doorliep na hun nog net te hebben gezegd dat één meter
niet echt genoeg was. Iets verder zat er een hele familie boven een niet roken
boord gezamenlijk te roken...zo'n tweede geval gaat een stuk minder soepel dan
een eerste. De adrenaline piekt en ik ben dan snel geneigd wat korter uit de
hoek te komen. Bam, bam."Kunnen jullie niet lezen? Daar staat toch zone
voor niet roken!" Snel liep ik door, waarop een vrouw naast me zei:"
Dat kun je wel aardiger vragen....zou u zo vriendelijk willen zijn niet te
roken?". Ik dacht het niet, als we zo moeten omgaan met mensen die zich
niet aan duidelijke (verkeers)borden en dergelijke houden is het einde zoek,
toch? Vandaag was er een roker die mij vriendelijk antwoordde: "Bedankt,
dat had ik niet gezien"...zo kan het dus ook, nota bene op de niet roken
dag!!!! Fantastisch trouwens dat het kabinet plannen heeft om roken op
terrassen te verbieden. Dat heb ik al jaren geleden geopperd aan de enige
politicus die ik ken!
Enfin, vandaag een beetje mijn gemoedstoestand aan
jullie getoond. Mensen zullen me raar vinden. Maar na bijna zes jaar kanker
word je helaas wel wat ruwer en hoekiger op sommige vlakken. Op ander vlakken
ben ik een stuk milder geworden. Al met al ben ik eerder een beter persoon
geworden dan hiervoor, maar daar een ander keer over.
Even nog een huishoudelijke mededeling Besef één ding,
deze blog is persoonlijk. Met mij kan en mag je er altijd over corresponderen -
praten mag ook. Maar voor anderen die erin komen is dat lastiger. Val hun niet
onnodig lastig met vragen over mij en laat hen het recht op privacy hebben.
Volgende week sessie 3 van kuur 50+ (Ik ben de tel
kwijtgeraakt). De week erna is het mijn kanker verjaardag. Zes jaar geleden
begon dit avontuur. Het is nog lang niet afgelopen. De beuk erin.
Stay strong - I will beat the statistics again and
again!
Berend
